Zijn ‘dagboek’ van vroeger, ’a page a day’ van de ‘Economist’ kende geen lezers. Hij begon op de bovenlijn en schreef tot het blad vol was, zonder het te herlezen. Het blad vullen was zijn hoofddoel wat hij schreef was in feite bijzaak. Sedertdien bleven die boeken  onaangeroerd als verdorde bomen waar zelfs geen zwam op groeit.

Nu werkt hij anders, de kwaliteit van wat hij  schrijft is van belang, niet de kwantiteit. Nu zet hij woorden neer die andere woorden oproepen, zet hij zinnen neer die reeds de erop volgende zin in zich dragen, maar hij begint aan te voelen dat de vlotheid van het schrijven aan het tanen is.

Maar toch - en je las dit gisteren – leeft en beleeft hij elk ogenblik intens, denkt hij niet verder dan wat hij aan het doen is en blijft het schrijven een vreugde, een afwachten op wat er komen gaat, ogenblik na ogenblik, alsof het ‘bijna’ het laatste was maar diep in hem hopende dat het nog niet het geval gaat zijn, dat hij doorschrijven kan, denkend aan jullie die hem lezen zullen, ondanks de zorgen die ze kennen mogen, of, wat hij altijd verwacht, de stilte in jullie hem te kunnen lezen, te weten dat hij er nog altijd is en vooral hoe hij er is, wat hij denkt en wat hij nog vermag te doen.

En hierbij is het woord zijn God om gedachten of gebeurtenissen, of ze er nu zijn of amper zijn of niet zijn, te laten plaats vinden, dromen die realiteit zijn of de realiteit die droom wordt in jullie gedachten.

Later – als er een later komt – zal hij nog weten, alsof het nog belangrijk zou zijn,  wat er is van de  realiteit en wat van de droom?

Want hij is aanbeland waar hij meer en meer nood heeft aan een fantasierijke geest. Echter het feit dat hij nog schrijven kan is reeds een droom.

Een droom  die oprijst tussen de lijnen.