Elke dag vervlecht ik woorden alsof het ‘wissen’ waren ineen gevlochten tot een tableau.

Ik dacht eraan gisteren, ik herinner me nu het wilgenbosje in het lage water langs de straat waar vroeger – alles is van vroeger - ‘klinkaarts’ gebakken/gedroogd werden.

Het was een uithoek van het dorp dat de Klinkaert werd genoemd waar ik in mijn jonge jaren ben terecht gekomen en, waaraan ik een minderwaardigheidsgevoel tegenover deze van het dorp heb overgehouden, een gevoel dat me lange tijd heeft gevolgd als ik het woord te nemen had.

De jaren echter hebben alles geëffend, mijn wereld is in een brede, uitgelezen plooi gevallen, ik had er geen betere kunnen  verwachten ik weet dus dat ondanks die negatieve beginfase de omstandigheden ervoor gezorgd hebben dat, ondanks het vele dat er gebeurd is in mijn leven, uiteindelijk alles zich heeft opgehoopt tot het meest positieve, gezien mijn leeftijd, dat ik ooit bereiken kon.

Klaag ik soms over wat de waarde/de toestand van mijn stoffelijk lichaam is, ik verheug me daarentegen dubbel over wat van mijn geest is – hoewel ik al een dag lang heb gezocht naar de naam van de componist van 'Der Ring des Nibelungen' en hem pas deze morgen terugvond, twijfelend tot het laatste ogenblik dat  het Richard Wagner was.

Geven jullie je er  wel rekenschap van hoe ver ik me bloot geef in deze geschriften, dat ik soms, niet altijd, diep aan het graven ben in mezelf om mezelf en jullie ter wille te zijn.

Ook mezelf dus en hiervoor niets belangrijks verzwijgen wil. Ik weet niet meer of het mijn bedoeling was als ik begonnen ben in 2010, maar ik heb dat merkwaardig punt in mijn leven dan toch bereikt na hierover veel te hebben nagedacht.

Is het belangrijk te vermelden waar ik vandaag sta, als ik niet weet waar ik morgen zal staan en zeker niet hoe ik me morgen voelen  zal als ik zal beginnen schrijven.

Vanmorgen was het maar ‘zus en zo’ en zie wat er is uit voortgekomen.