Over wat ik vroeger schreef heb ik een beschikkingsrecht waar ik nu en dan gebruik van maak. Niet omwille van gebrek aan nieuwe woorden maar eerder omwille van in een gedicht een teveel aan woorden, waardoor ik het gevoel heb dat de lezing ervan telkens onnuttig vertraagd wordt.

Ik wil er openingen in laten die door jullie zelf op jullie wijze aan te vullen zijn, de poëzie haar rol te laten spelen om een gevoel van vruchtbare verstandhouding van lezer en schrijver tot stand te brengen.

Dit is trouwens de rol van de poëzie, een kader opstellen dat door de lezer zelf wordt ingevuld:

Vervlechting

Vlechtwerk van het woord
verhalend het verholene,
aftastend dag aan dag
om ergens uit te komen,

ergens voet aan wal te zetten
waar je niet hoefde te zijn.

Maar nu je er bent
de dagen niet geteld
niet uitgekeken naar wat
de morgen brengen zal,
de avond en de nacht,
om het op te tekenen
tot een waarheid
van deze tijd.

Jij achterblijvend,
omlaag, omhoog gekeken
en tussen de lijnen
boreale lichtfestijnen
in het gebazel 
van een gedicht.

Woorden als zaden in de grond,
om er te groeien mettertijd
tot olijf- of vijgenboom.

Vergrijsd, 
tot weinig nog herleid,
het al was toegedekt,
toen, jij weggegaan
met trage tred en ongerept
de ogen dicht.

Niets verlangend
aangekomen,
waar het lente was.

Verrukt.