Ik schrijf de veertiende dag van januari op dertien januari maar voel  geen gevaar. Er was er ook gisteren geen, alles verliep zoals het verlopen moest, het was in mijn hoofd dat het allemaal gebeurde. Ik ben dus nog niet wijs genoeg, gisteren toch niet, maar het bracht me tot het vertellen wat ik vertellen wou.

Al was het niet veel, trouwens het was anders gekleurd, een plotse gedachte die ik me herinnerde en die ik niet nalaten kon te vermelden als een grote waarheid, wat het niet was.

Maar het is de eigenschap van het woord te onthullen wat in intieme kring veropenbaard wordt of zou kunnen veropenbaard worden, de eigenschap en de kracht om dingen/zaken in beweging te brengen die geen grond hebben om er te zijn.

We weten het en maken er soms gebruik van, niet om te misleiden maar om te verduidelijken op een ongewone wijze wat we denken te vertellen te hebben.

En het is op het denken dat het aankomt, na te gaan wat waard is verwoord te worden om belangstelling op te wekken voor iets dat er is of niet is.

Zo is er een uitzonderlijke vriend die op de loer ligt om me te verrassen met wat hij vindt en ik niet. https://youtu.be/utMx48aGndI?si=FALuvTWhIIcP2x43: (Where did the Big Bang come from?).

Hij weet dat ik gevoelig ben voor dergelijke zaken en ook hoe me ermee te verleiden en me in beweging te brengen naar hem toe.

Hij is van hier, maar woont in Zofingen CH, waar ook Von Däniken woont, die nog altijd overtuigd is dat hij het bij het rechte eind heeft; dat er ooit bezoek is geweest van een andere planeet en als ik zie welke gebouwen er opgetrokken werden, zie hoe fijn de stenen geslepen werden en vooral het volume en het gewicht ervan dan zit ik met onopgeloste vragen en denk ik aan Mijn vriend en aan zijn ‘neiging’ over te hellen – zoals ik – naar Von Däniken toe.

Al waag ik het niet deze openlijk te volgen, zijn theorie die als belachelijk wordt gezien door de wetenschap, blijft evenwel een ‘gevaarlijk’ raadsel, dan toch voor mij.

Wijs me niet na met de vinger, ik ben zo ingesteld op dingen die ‘nog’ altijd voor onmogelijk worden geacht.

Ook het onverwachte ligt op de loer.