Er vindt in de gebeurtenissen van elke dag een ‘verstrengeling’* plaats waar we geen oog op hebben. Maar het is me duidelijk dat wat we ook  doen het onvermijdelijk is dat hieruit en tezelfdertijd, zonder we er bewust van zijn, andere gebeurtenissen zich gaan voorbereiden, meer nog, al aan het gebeuren zijn. Ik kan geen jota schrijven die niet in zich een vervolg zou dragen en dat uit dit vervolg een ander opduiken zal afhankelijk van het voorgaande en zo verder, uur in uur uit.

Een paar dagen/weken geleden – alles gaat hier zo vlug – haalde ik ‘Mort voici ta défaite’ van Jean E. Charon[1] uit zijn rek, ik opende het op wat ik in 1980 onderlijnd had:

‘Somme toute, ce que je crois – et j’emprunte ce credo non pas à quelque Foi mystique mais à la connaissance scientifique du moment – ce que je crois, c’est que toute l’évolution de notre Univers, cette évolution qui sur notre Terre se traduit par une progression graduelle de l’évolution du minéral à l’Homme, est une évolution gouvernée par l’Esprit et non pas par la Matière – ou du moins par la Matière seule.’

Dit is wat ik altijd beweerd heb, en blijf beweren dat de évolutie van de mens-Neanderthaler tot homo sapiens niet het werk is geweest van de mens zelf maar van de evolutie, eigenschap van ons Universum.

En dat, als het zo is, deze evolutie die zich o zo duidelijk aftekent in de mens het werk is van de Geest eigen aan dit Universum want het ene gaat niet zonder het andere, we zijn kinderen van die Geest.

Ik las/sleurde me door de kwantumlectuur van het werk van Frank Verstraete en Cécile Broeckaert, maar geen woord hierover en nochtans schijnt me dit het allerbelangrijkste toe, schijnt het me toe dat de ‘verstrengeling’ er het bewijs van kan zijn, de Geest die niet wenst ontrafeld te worden.

Echter ik weet het, de wetenschap heeft een hekel aan de metafysica. Maar de metafysica is onze vluchtheuvel, we voelen er ons vrij, we voelen er ons gelukkig.

*Verstrengeling: een eigenschap van de golffuncties waarbij de meting van één deeltje een simultaan effect heeft op de andere deeltjes; (Frank Verstraete & Céline Broeckaert in ‘Waarom niemand kwantum begrijpt’).

[1] Albin Michel, 1980, pag. 99