Mijn laatste woorden zullen niet deze van Pessoa zijn die zijn bril vroeg alvorens te gaan, ik denk dat ik zal in mij gekeerd zijn. Dit is wat ik nog toevoegen wou aan mijn ‘ooit’-blog, om er verder over stil te zijn, zwijgend maar wetend dat het geschreven staat, een opluchting.

Waar kan ik dan heen deze morgen van 17 november om er mee uit komen morgen een dag verder als ik deze blog  hier ver achter mij zal hebben en  ingesteld zal zijn op een nieuwe waarvan ik nog helemaal niets weet maar die zich wellicht  nu reeds aan het vormen is in mijn onderbewustzijn, ver af van de werkelijkheid die me omringt.

Ik kom uit een slaap en kom uit een droom die ik niet meer dacht te hebben maar de feiten waarover ik geen details geven zal waren duidelijk als feiten die ik beleefde met een dame die ik niet kende. Ik wou dit niet vermelden voor jullie maar het vermelden voor mezelf omdat het, als het voorkomt, iets is dat men zou kunnen betitelen als ‘once in a lifetime’ zelfs al gebeurt het nu en dan in een leven.

Verwijt me niet dat ik het hier achterlaat voor zij die me lezen, maar het was iets dat me overdonderde en dat nog  een echo heeft vroeg in de morgen als ik begonnen ben met schrijven. Trouwens ik vind het vreemd dat het voorgevallen is nadat ik gisteren een dag heb rondgelopen met mijn ‘ooit’ die ik schrijven wou zodat ik me nu de vraag stel of er een verband is met wat ik gisteren schreef.

Ik denk het maar kan het niet verklaren, wel benadrukken dat ik gisteren onbewust een belangrijk geschrift heb nagelaten.

Zo licht ik uit mijn dagen die voorbij schuiven – echter niet zoals deze van Mr Chips – kleine als grote gebeurtenissen die eens opgetekend als belangrijk worden gezien en een eigen leven gaan leiden waar ik geen zicht meer op heb.

Als er één verband is tussen gisteren en vandaag dan is het wat het leven bindt met de dood, het ene bezielt het andere.