Ooit valt het doek over mijn bloggeschiedenis, ooit verschijnt mijn laatste blog en verdwijn ik uit de ether met of zonder tromgeroffel: ofwel wist ik het ofwel was het als een dief in de nacht. In dit laatste geval staan mijn woorden geacteerd, wat ze ook mogen zijn en is het aan jullie, mijn lezers om ze aan te vullen, al was het maar door het plaatsen van een kruis.

Maar, als het ooit gebeuren zou dat ik bewust ben van mijn heengaan wat zou ik er over schrijven dat waardevol zou zijn, ik tracht het me voor te stellen ik tracht me te plaatsen daar waar ik zou zitten voor de laatste maal voor het  scherm van mijn laptop om afscheid te nemen van het leven op aarde als voorbereiding op het andere leven wat een kwestie van geloof is.

Geloof in het eeuwige van de geest in mij als deeltje van de Geest die van het Universum is.

Ik heb de dood altijd gezien als een overgang, en het is niet het laatste ogenblik van mijn leven dat ik hier aan twijfelen zou. In tegensdeel ik denk dat het me sterken zal.

Dit is de essentie waar alles op gebaseerd is. Elk woord dat ik er aan toevoeg is een begin van twijfel, dus zwijg ik beter.

Ik weet wel dat de kinderen treuren zullen, me missen zullen in hun gesprekken maar  we hebben vele zaken gemeen, ze zullen me levend houden in de herinneringen  die we samen gedeeld hebben.

Zo  zal ik hier nog een tijdje rondwandelen in de gedachten van de kinderen, kleinkinderen  en heel vaag nog in deze van de achterkleinkinderen en ook denk ik in de gedachten en gesprekken van de velen die me gekend hebben, om dan stilaan opgeslorpt  te worden  door de tijd en te verdwijnen in het anonieme van Allerzielen.

Wat het leven van mijn boek en geschriften betreft, ik denk dat ze zoals ik sterven zullen, misschien door enkelen nog eens opgerakeld gaan ze de massa geschriften vervoegen die ooit geschreven werden.

En deze zijn oneindig en onsterfelijk in hun oneindigheid.