Ik kom over als een soort visionair als ik het waag te schrijven wat je gisteren te lezen kreeg. Het is maar dat de woorden die komen me in een bepaalde logische richting sturen en dat ik ze volgen wil.

Maar zo eenvoudig is het nu ook niet het is het werk van al wat er is aan voorafgegaan, het werk van ‘toda mi vida’ zoals ik al schreef en dan vooral zoals ik ingesteld ben elke morgen geconfronteerd met een blanco blad dat ik opvullen moet.

Een zaak wil ik, me weghouden van wat er gebeurt in Oekraïne  en in de Gazastrook, hiervoor  is er voldoende de media en dan, wat rest er me dan nog buiten de ‘Essays’ van Stefan Hertmans die nog altijd als een standbeeld op de kast staan, wachtend om ‘genomen’ te worden naast de Japanse imari-schaal.

In feite is al wat er al geschreven staat een droog gekomen meer als het niet gelezen  wordt, zoals het Universum dor zou zijn ware de mens er niet om ernaar op te zien en zijn verwondering erover uit te spreken.

En het is op verwondering dat het aankomt want verwonderd zijn betekent dat je erover nagedacht hebt. Dat je gezien hebt hoe het Universum er is, vooral dan in het oneindig grote dat ons nu wordt getoond én in het oneindig kleine waarover we lazen om het trachten te begrijpen, je hebt getracht vertrouwd ermee te worden en hebt deze oneindigheden ingebouwd in je besluitvorming over wat het leven is van de Natuur. Maar van vele dingen is dit het lot als het niet vermeld zou worden, zo van de zaadbollen van de wilde rozenstruik die bloedrood geworden zijn en, van alle zaden die gerijpt zijn, want de herfst heeft zijn werk gedaan, ook ten  dele wat de vijgenboom betreft.

Wat echter - ik wil het bekennen -  nog niet geldt voor wat ik te volbrengen heb want mijn werk loopt herfst en winter. Het bestaat er hoofdzakelijk in door mijn woorden me weerspiegeld te weten zoals de bomen in de vijver, zoals de bergen in het bergmeer, in de gedachtewereld van jullie, mijn lezers, opdat jullie me meenemen zouden op verre reizen en spreken over mij met andere vrienden die me kennen, op plaatsen waar ik nooit komen zal om ze te horen.

Dit is dan mijn leven, het leven dat ik dankbaar in handen houd.