Hoe en wat moet ik om verder gelezen te worden, om niet achtergelaten te worden als een dode letter, een vergeten schrijver, een verlaten man?

Ik heb er geen oordeel over en geen stem die  het me zegt of geen geschrift die het me leert.

Ik blijf aldus mijn eigen weg gaan, blindelings het woord aanvaardend dat zich aanbiedt, wat soms tot vreemde toestanden leidt die ik dan durf zien als gewild door het of de onbekende dat of die me bespeelt, wat dan ook van mij een vreemde instelling is die ik, om eerlijk te zijn,  blijf volgen.

Weet dat soms de nood heel hoog is om te weten hoe ik  beginnen ga, zoals deze morgen en dat deze eerste zin de zaadkorrel is van een plant die zichzelf nog moet uitvinden, een zaadkorrel die kiemt en niet weet hoe verder te groeien en eigenwijs toch groeien blijft tot iets dat er nog niet was en er wellicht nimmer zou geweest zijn ware ik niet gaan neerzitten voor mijn klavier om te zaaien wat ik te zaaien had: een eerste zin.

Zo is alles met alles verbonden, is er geen woord dat geen ander woord oproept, geen daad die niet de oorzaak is van een daarop volgende.

Een vriend, een esoterieker de ik in lang niet meer gezien had – hij leeft in Nice of, in Venetië - schreef gisteren krachtige dingen over mijn boek op facebook zo mooi dat ik ze hier niet durf overnemen.

Dankzij hem krijgt mijn boek, dat ik bijna zag als afgeschreven, ook bij mij nieuw leven. Besproeit het me met nieuwe krachten, die ik anders niet gekend zou hebben.

Zijn woorden en ik ken hem als een sober man wat zijn uitspraken betreft geven me de elan die ik broodnodig had.

Ik kan verder voor een tijd.