De vijver die me al lang verwachtte verwelkomde me met grote woorden: hoe het kwam dat ik er niet eerder was, dat het van  de lente van vorig jaar geleden was dat ik  aan zijn oevers had gestaan en, dat hij me gemist had zoals een moeder haar zoon mist die ver is afgedreven?

Ik ben gaan zitten in de lommer waar het geurde naar de bladeren van de populier en naar deze van de hoog opgegroeide struiken waarvan ik de naam niet kende en niet te kennen had; waar het geurde naar de wilde geur van aarde die werd omgewoeld. En, ik voeg er aan toe, dat ik ontroerd was waar ik zat in die rust van die lang vergeten plaatsen, omringd door vrienden en vriendinnen in wat ik noemen wil de intieme sfeer van het zomernamiddagenlicht naar de herfst toe.

Je vertelt het aan de vrienden omheen jou - ze zijn je komen halen - je vertelt het in andere woorden, deze die je toen wist, maar je vermelde enkel de rust die je voelde, de geuren hield je voor jou. Je hield ook voor jou, de geur van water en de plof van vissen die opsprongen en 'fish are jumping'  waar je aan dacht.

Maar je zat daar, bijna roerloos; Veel had je niet te zeggen maar je dacht aan de rij fruitbomen die er stonden,  aan de vlinders en de bijen en vooral aan de grassen langs de oevers hoog opgeschoten. Je wist het spiegelbeeld in het water van de bomen er omheen en je zat daar, in de beweegloosheid van de dingen van vroeger, van wie er waren en zijn heengegaan. Een leemte latend al zijn ze er nog zoals de leegte gelaten door de verdorde populier in de lange rij van Italiaanse populieren die in hun gebladerte de herfst aankondigen de herfst die me duurbaar is, zoals allen die er waren me duurbaar zijn.

Ik hoop dat ze het weten dat de band die me bindt  aan de vijver me ook bindt aan hen die er nog altijd zijn en aan hen die er niet meer zijn.

Zoals uitzonderlijk het me nu bindt aan de 'Forgotten Landscapes' van Dirk Brossé die ik beluisterde om 16.45 op zondag 10 september, toen ik dit hier, schreef.

Nota:

Dirk beloofde me ooit in het kasteel van Ooidonck zijn vioolconcerto maar hij zal het vergeten hebben, ik niet. Echter mooier dan zijn landschappen kan zijn concerto niet zijn