Vrijdag 17 maart 2023, 03.30:

Het is al enkele dagen/nachten dat ik op tocht ben met Thomas Hertog, ik een gelukkig man die hem voor een derde volgen kan in al wat hij weet over de geschiedenis wat betreft het ontstaan van het Heelal – dat ik voortaan altijd met hoofdletter schrijven zal – en het is een voor mij, niet alleen geestelijk maar ook fysisch  moeilijke tocht na de intrede van de pacemaker, mijn kameraad voortaan, in mijn weefsel.

Ik ben een derde ver en heb een derde begrepen van wat Hertog op een zeer schitterende wijze – zijn ‘Boek’ is een Bijbel! – me/ons vertelt.

Waar ik aangekomen ben is waar Georges Lemaître stond op een bepaald ogenblik in zijn ‘wetenschappelijk’ bestaan. Het Universum dijt uit, dus moet er een begin geweest zijn, een begin ontstaan zonder oorzaak, een singulariteit, misschien ingebakken in de vreemde gedragingen van de kwantumfysica?

Het was de morgen dat Günther, de goede hulp in mijn nood, me bloed kwam afnemen. En ik vertelde hem dat hij bij zijn binnenkomen een leeg huis had gevonden, ik was er niet, ik was er helemaal niet,  maar op het ogenblik dat hij prikte, op dat ogenblik zelf was ik er.

Ik zegde hem dat zijn prik een kleine oerknal was, want het is op deze wijze dat volgens Lemaître, ‘in het stadium waarin hij zich toen bevond’, redeneerde dat op deze wijze de oerknal of het openbarsten van het ‘oeratoom’, tussen haakjes, dat er was zonder er te zijn, heeft plaats gevonden.

Ik heb hierover iets gezegd in mijn voorgaande blog geschreven door Margot, ik kom er dus niet meer op terug, schrijven is me te moeilijk.

Echter gedacht werd toen: vóór de oerknal of Big Bang was er nada, niente, niets, was er het absolute niets indien dit ooit zou kunnen bestaan – het begrijpen van het niets is zoals het begrijpen van het ontstaan van het Heelal het is ‘niet’ te begrijpen – en dit is tot hoever ik gekomen ben in het begrijpen van wat ik tot op dit ogenblik van de dag – het is 04.13 – begrepen heb.

Ik denk nu aan de geestelijke Georges Lemaître die beter wist maar het als wetenschapper niet zeggen kon of wilde. Hij zegde het wel ‘lachend’, schrijft Hertog, aan zijn neefjes en nichtjes die hem de vraag stelden van waar het oeratoom kwam. Het was God.

Ik denk dat dit het enige antwoord is dat ooit zal gevonden worden, dit wil zeggen, het antwoord ligt niet in de wetenschap te zoeken, het is een metafysisch geval waaraan de naam God het beste antwoord is, een god die het ZIJNDE is.

Het ZIJNDE, dat er was in den beginne én, dat op een gegeven moment – het begin van de tijd – het WORDENDE is geworden en nog steeds wordend is. En het tot het op vandaag al gebracht heeft tot het voortbrengen van de homo sapiens, het ENIGE DAT HET WORDENDE OP HET OOG HAD: de homo sapiens die in staat is ZICH een minuscuul beeld te vormen over het ontstaan van het Heelal.

En? vraag me niet vanwaar het ZIJNDE kwam, het ZIJNDE MOET ER ALTIJD GEWEEST ZIJN ZONIET WAREN WIJ ER NIET.

Het is nog altijd vrijdag 17 maart 2023, denk ik toch, maar het is nu 04.50. Ik log mijn geschrift is als blog. Het is het verste dat ik ooit gegaan ben, verder kan ik niet.

Wel kan ik nu gaan slapen.