Zaterdag 4 maart 11.30, ‘Stringway Classica TV’: Ik kom uit de Tweede van Mahler, overrompeld, letterlijk en figuurlijk  buiten westen, het vijfde deel ervan, de finale die ik beleef met tranen in de ogen. Het is tot en met het einde de ‘machtigste’ muziek die ik ken: koor en orkest met alt en sopraan, met vier trompetten komende van ergens uit de nokken van de zaal, met orgel op het einde.

Qua bezetting een van de  meest omvangrijke symfonieën die ik ken en hier onder de leiding van Claudio Abado de meest overtuigende dirigent, vlekkeloos, imponerend van het begin tot het einde, anderhalf uur ingewikkelde verrassende muziek die hij kent zonder partituur..

Ik lees bij Wikipedia dat Mahler over het vijfde deel het volgende schreef:

"De graven springen open en alle schepselen worstelen zich krijsend en tandenklapperend los uit de aarde. Ze komen aangemarcheerd in een geweldige stoet: bedelaars en rijken, volk en koningen, de ecclesia militans, de pausen. Bij allen dezelfde angst, want voor God is niemand rechtvaardig. Daartussen klinkt steeds weer, als uit een andere wereld, dit ‘grosse Appell’.

De symfonie eindigt met de overwinning op de dood: ‘Sterben wird ich um zu leben’.

Mahler en Abado grepen me bij de keel op de noen. Ik moet het vermelden als het hoogtepunt van mijn dag, van mijn week misschien, van mijn maand.

Hoe moet het verder vandaag, for the rest is silence?

De morgen begon nochtans met de zin van Thomas Hertog die ik gisteren aanhaalde en hier herneem:

‘Het lijkt er daarentegen op dat we zouden moeten besluiten dat het leven, ook intelligent leven, slechts een toevallige voltreffer is van een volstrekt onpersoonlijk, wiskundig rijk, en dat er verder weinig meer over te zeggen valt.

Als het een ‘toevallige voltreffer’ zou zijn hoeft er, noch een ‘waaromvraag’ noch een ‘hoevraag’ gesteld worden, het Universum is er omdat het er gekomen is, zo maar uit de lucht gevallen.

Als het zo is dan is dit de grootste ontgoocheling uit mijn leven, dat heb ik niets om naar uit te zien dan is mijn sterven niet om te leven.

Ik hoop dus dat ik andere dingen te lezen zal krijgen als ik verder kom in het boek van Thomas Hertog, dat het geen verloren zaak wordt voor mij; dat ik me niet in de vernieling lees.

Want voor mij is het Universum tot stand gekomen uit een groeiproces en wel met een hoe en een waarom, zijnde gestuwd in een wel bepaalde richting, de mens, en omwille van een bepaald doel waar we ons vragen blijven over stellen, maar er moet een reden zijn, en voor mij, zeg ik nu al, dat er niet de minste toevalligheid in het spel is. Dit geloof ik en hier zal ik met sterven: er is een lichtpunt op het einde. Zoals Mahler het wist: ‘Sterben wird ich um zu leben’.

Een sterkere zin is er niet.