Deze morgen, uitzonderlijk, de neiging die groeide in mij om deze dag onbesproken te laten. Iets zegde me dat hij als dag niets worden zou, dat het een negatieve dag was en dat het beter was      alles af te sluiten in plaats van verder te gaan.

Het gebeurt zelden dat ik op deze wijze mijn dag begin, dat ik inga op een soort voorgevoel dat ik heb en er aandacht aan besteed. Ik schrijf dit heel vroeg in de morgen nu alles nog beginnen moet wat ik  niet wens te beginnen, een zonderling, enig moment dat me overvalt, zo maar dat ik interpreteren ga als een verwittiging voor iets dat nakend is.

Daarom ook haast ik me om hier te eindigen vooraleer het gevreesde zich manifesteert. Jullie horen het later wel, hoe weet ik niet, trouwens er is geen enkele reden opdat ik het nu al weten zou want dan zou ik niet gaan schrijven wat ik nu schrijf, en wat ik weet is dat ik geconfronteerd word met de neiging de dag over te slaan wat ik alleen maar zou kunnen met terug onder de dekens te kruipen en te doen alsof ik er niet meer was, er nog wel zijnde.

Alsof ik dit zou kunnen, alsof ik alles zou kunnen afsluiten te beginnen met het sluiten van ‘Klara’, de onschuldige ‘Klara’, die ik opzij zou schuiven, omdat de dag niet bestaat voor mij, er geen jota van overblijven zou, zodat men zich later afvragen zou waarom deze dag van 26 januari van het jaar 2023 niet beschreven staat, een holte gelaten in de tijd, de reeks van dagen die zich opvolgen sedert jaren, ineens onderbroken.

Hoe zou dit overkomen, welke vragen zouden erover gesteld worden, welke gissingen gedaan?

Alles wel overwogen ware het misschien toch beter de gordijn erover niet volledig te sluiten maar een opening te laten al was het maar een kier om de schijn te redden dat er in feite niets verkeerd is aan de dag van 26 januari, dat alles berust op een misverstand van de schrijver ervan die de neiging had – de neiging niet de wil – om de dag te laten verlopen alsof hij er niet geweest was, alsof zoiets mogelijk zou kunnen zijn.

Nu de schrijver weet wel beter, hij was onderhevig aan enkele ogenblikken van zwakte waaraan hij niet gewoon is te lijden, wat hem enigszins overstuur maakte, en overstuur zijnde hij begonnen is zoals hij begon, terwijl hij wel wist dat hij, wat er ook gebeuren mocht, zijn blog schrijven zou, zelfs al was het over een dag die er mogelijks niet zou geweest zijn, denkend dat zo iets mogelijk was als hij onder de lakens bleef, zijnde onder de radar van het ‘Dasein’.

Stel nu dat ik het toch gedaan zou hebben dan ware de dag toch niet verloren geweest want jullie zouden toch geweten hebben hoe alles ontstaan was en hoe het verder met die bewuste dag verlopen was.

Ik als schrijver de onschuld zelf zijnde, er me dus weinig te verwijten valt, tenware jullie oordeelden dat ik meer dan een steek had laten vallen?