Misschien vragen jullie zich af met wat ik de volgende dag te voorschijn  ga komen, wel ik ook vraag het me af en vandaag meer dan gisteren want ik ben laat wakker gekomen en mijn dagritme ligt in een knoop. Hoe kom ik eruit, is het enkel met even neer te liggen en na te denken over wat het leven is voor mij als ik naar mijn lichaam luister, een lichaam dat niet veel zaaks meer is, ik geraak zelfs niet meer in de tuin?

Want het is slecht gesteld met mij, wat gewordt het twee of drie maanden verder als ik niet reageer op een afdoende wijze en meer beweeg om tenminste nog enige soepelheid te verkrijgen?

Noteer ik schrijf dat niet voor jullie, het is tot mezelf dat ik spreek, een verwittiging die ik me toestuur opdat ik iets – veel hoeft het niet – maar dan toch iets zou doen om mijn toestand enigszins te verbeteren, zelfs al was het maar te stabiliseren op het punt waar ik me thans bevind.

Vooral, ik klaag niet, ik stel vast en tracht een oplossing te vinden voor mijn lichamelijke problemen, meer is er niet aan de hand, maar de ernst ervan ontgaat me niet. Ik hoorde van een vrouw van 95 die haar man van 100 niet alleen gezelschap houdt, maar hem ook onderhoudt, want hijzelf verlaat niet meer zijn bed.

Ik weet niet hoe zij het doet, ik weet dat ik het niet zou aankunnen, ik kan nog juist mezelf behelpen met de hulp van mijn geburen en een helper die tweemaal per week langs komt om me een douche te geven die me tot het reële leven terugvoert: de tijd dat ik onder de warme, soms hete zelfs, douche sta.

Allen samen, we redden ons wel en  we hopen verder te kunnen, we leven dus op hoop en zegen. Wat al heel veel is in mijn huidige omstandigheden.

Laat ons zeggen dat we alle moeilijkheden verbijten als we tot het schrijven zijn gekomen, onze ultieme redding die ons geschonken wordt door de Natuur, die alles is, niet alleen lichamelijk leven maar vooral geestelijk  leven, en dit is de oneindigheid zelf. Dit is de balsem voor elke pijn die de kop zou opsteken, mijn geest is er om alles te verzachten te verdoven, te vergeten zelfs.

De geest die ik meekreeg die mijn redding is, trouwens ik vertrouw er ten volle op, ik weet dat hij me niet in de steek zal laten, dat ik een contract heb afgesloten met hem en dat hij me sterken zal in wat ik doe of plan te doen de komende dagen en maanden. En ik voel het, hij staat aan mijn zijde en spoort me aan niet te verzaken, zeker niet te luisteren naar het lichaam en te gaan neerliggen op de sofa, en het ‘stupide’ van het niets doen te huldigen alsof dit alleen me zou kunnen helpen.

Weet ook dat deze blog weinig meer is dan een ‘tussendoor-blog’. Voor jullie één om vlug te vergeten, voor mij één om altijd indachtig te zijn.