Vandaag heb ik zoals elke ‘vandaag’, vóór het ochtendgloren, wat niet altijd veel is in deze dagen, 500 woorden klaargezet om morgen te verschijnen vóór het ochtendgloren als ik schrijven zal aan mijn blog voor de daaropvolgende morgen. Je zult er niets over zeggen omdat er niets over te zeggen valt, omdat het maar normaal is dat ik het zo doe, er anders geen uitweg zijnde die me zekerheid biedt, een zekerheid die ook deze van jou is.

Het is een moment in mijn dag waaraan ik mijn beste zorgen wijd alsof het het enige is dat ik te doen heb: op te staan, te schrijven en terug gaan slapen. Wat niet het geval is, maar het lijkt er op want van alle overige momenten weet je hoegenaamd niets en nochtans er zijn er heel wat nog. Het schrijven zelf vergt maar een korte tijdspanne en het staat klaar.

Meestal is er niets aan voorafgegaan, is het maar een kwestie van een eerste zin om te beginnen en de rest volgt vanzelf. Echter zo gaat het niet, zo gaat het helemaal niet, het kost me, geloof me, maar het moet en hoe meer het me kost des te groter mijn vreugde achteraf, want het is altijd achteraf dat er rust komt in mij, de rust van een gedane taak, van een afgelegde weg, van een nieuw ontstaan geschrift dat niet moet onderdoen voor al hetgeen al geschreven staat waar ook en wanneer ook.

Vernieuwend moet het in elk geval, dit is mijn eerste betrachten, vernieuwend en verhelderend wat was of wat kon zijn geweest. Pogingen die elkaar opvolgen, een krans van pogingen, een paternoster, waar niemand nog over spreekt, van pogingen.

Of ik me herhaal? Dat zal wel, ik ben niet onuitputtelijk, ik ben zoals ik ben, zoals ik me open elke morgen voor jou, denkend aan jou, je tegemoetkomend in die dag van jou, als een vriend die je kent of nog niet kent maar kennen wilt want ik schrijf ook voor jou, de illustere onbekende en het zou ook mij verheugen je beter te kennen.

Laat ons stellen dat het wenselijk is, maar ik wacht er niet op, ik ga gewoon verder, zelfs als ik niets specifieks te zeggen heb blijf ik doorgaan tot mijn eigen heil en dat van jou en jou.

De gemeenschap die we aldus vormen is mijn vreugde en breekt mijn eenzaam zijn in het huis dat ik praktisch niet meer verlaat. Ik leef er vandaag in de voormiddag exceptioneel met Johan Sebastian Bach, de grootste onder de grote en het is goed hem te horen en hem mee te nemen bij alle kleine dingen des levens die alle niet-schrijvende momenten van mij opvullen en omkransen met laurier en marentak, met wierook en mirre en met de geur van brandende kaarsen in een schemerige Romaanse  kerk ergens in een verlaten dorp in Auvergne; omkransen met een gevoel van sacraliteit, het benaderen van iets dat als een laag van het bovenmaatse aardse erin over gestrooid ligt.

We zeggen het zo, maar we hadden het anders ook kunnen zeggen maar het hoeft niet, bij Bach hoeft er niets in meer gezegd, alleen geluisterd om te  zijn wie men nog niet was.