Ik heb Beethoven om me heen, ik ben van kop tot teen omsingeld door zijn Vijfde Symfonie, ik heb de boeken in hun rekken voor me, ik heb doeken aan de muren,  wat wens ik meer dan mijn gevoelens te laten gaan en te denken aan al wat spreekt in deze woning en de diepe rust die er van uitgaat.

Onvergankelijke ogenblikken die ik ken en overgaan in droombeelden naar wat vroeger was. Een stem die spreekt tot mij, komende zowel van wat dichtbij is als wat is van ver afgelegen in de tijd: het eerste, eerder late licht in de morgen of van plaatsen waar ik ooit was, op de hoogte van Kawkaban (Yemen), als op de top van de Besso in Zinal (Valais).

Ik ben in deze ogenblikken, waar ik zijn wil: een rijkdom die ik ken, en die jullie allen kennen, een ogenblik weg te zijn van de plaats waar je lichaam is, een tijdloosheid lang.

Beseffen we wel wat het betekent in gedachten te kunnen zijn op de plaatsen waar je vroeger waart? Ik, op de rotsen van San Juan aan zee, hoog in de wind, met het dagblad in de hand, de wind die met de bladen speelt en de woorden die je leest maar je hebt voor jou en in jou, tot aan de horizon de zee, met de weidsheid van de luchten erboven, en je weet de sterren al zie je ze niet, en dichterbij, diep onder jou, de witte lijn, de breuklijn van de golven tegen de rotsen. Je bezit dit allemaal gezeten voor je klavier met Beethoven en je boeken en, eraan vastgehecht, zonder er te zijn,  je herinneringen en de vele mogelijkheden die ons gegeven zijn?

De aftakeling van mijn lichaam, die ik onderga, is een feit. Ik schrijf er nu en dan over. Het heeft ook weinig zin want als ik vandaag schrijf wat ik voel, hoe interpreteer ik het, later, als ik er eventueel op terugvallen zou. Zo vind ik regelmatig plaatsen terug in mijn dagboeken van vroeger dat ik dit had of dat voelde, wat ik me vandaag niet meer kan inbeelden hoe het was. Wel ken ik nog de vreugde als ik val op een mooie, gave zin die ik ooit schreef.

Lichaam en geest, het ene stof zijnde, het andere deel van de eeuwigheid.

Handel ik er naar? Denk ik van tijd tot tijd aan de zes laatste woorden van het boek van Paul Davies[1]: ‘We are truly meant to be here’?

Denk ik eraan dat hij 232 pagina’s nodig heeft gehad, om te komen tot deze zes woorden; denk ik eraan dat het Universum miljarden jaren nodig heeft gehad opdat er ooit een Paul Davies komen zou die deze zes woorden zou optekenen; en dat ik, een twintigtal jaren nodig heb gehad, om te herhalen wat Davies geschreven heeft?

Zo ligt alles onherroepelijk in alles verweven, kun je er geen spie uit weg nemen die los zou staan van de rest, neen, de spie fungeert als hologram van het geheel, van al wat is, als van wat nog komen zal. Maar ‘We are truly meant to be here’!

De Kosmos is er opdat wij er zouden kunnen zijn!

[1] Davies Paul: ‘The mind of God’, Simon &Schuster, 1992