Van het labyrint in oude kastelen
langs de Loire waar hij lang was
zocht hij de uitgang alsof hij wist
dat er een was of misschien
er een zou kunnen geweest zijn.

In korte woorden zocht hij hem
als sterren lichtend van stilte
terugkerend van waar hij al was geweest
naar waar hij nog even zijn wou:

een wassen beeld van tederheid
hem gelaten alsof hij tederheid had
uit te stralen en het niet de hagen waren
die hem belemmerden in zijn gang,
maar alles open was als hij 
even opsteeg, lichtvoetig 
tot een hoogte om alles
te overzien wat van de morgen was,

vóór de dauw opkwam gistend
in wat hij zeggen wou maar het niet zegde
omdat hij vreemd er was, en hij nog altijd
in zijn verwarring naar de uitgang zocht
die ergens was waar nergens is.

Hij het wist als iets van de vele dingen
die hij niet wist maar het hielp hem
geen zier want toen hij de ogen opende
hij voor de uitgang stond die hij later
niet meer vond omdat hij hem
niet meer vinden hoefde
al bleef hij wel verder zoeken.

Hij noch van de dag was noch
van de nacht die misschien erop zou volgen
ware het niet dat hij aan het dolen was
op de lijnen van een spiraal naar
de apex toe die hij maar niet bereiken kon,

hij de grootheid van de levensruimte
hem gelaten hij niet kennen wou.
Hem volstond te lopen op de lijnen
waar hij zo lang al was en verder gaan
tot het einde in het zicht kwam.

Hij dan stoppen zou of verder gaan,
naar waar hij nog niet was geweest.
Hij wist het nog niet.