Je hoeft niet verder te lezen als je vindt dat mijn blog te persoonlijk is, te veel begaan is met mijn lot, waarbij ik zelfs in lichte mate durf overdrijven. En ik ben er om te durven schrijven wat ik denk over mezelf, onverbloemd opgetekend, telkens en telkens opnieuw.

Op wat of op wie beroep ik me dan om te zijn zoals ik ben en niet een poging doe om me te verschuilen achter weinig zeggende woorden. Ik deed het misschien in het begin, jaren geleden, maar ik spreek nu voluit hoe het gaat met mij en, wat ik niet dikwijls  zeg, hoe ik me dwingen moet om verder te gaan met de glimlach op de lippen.

Maar als het op het schrijven van mijn blog aankomt ben ik volledig ingesteld op mijn persoon. Ik zie en hoor wel wat er omgaat in de wereld maar niets ervan dringt door tot mijn geschriften, ik laat dit over aan de journalisten, ik laat dit over aan Stefan Hertmans die in zijn ‘Verschuivingen’ het heeft over de nieuw opgedoken plooien in de maatschappij, echter niet hoe die glad te strijken zijn.

De lectuur van zijn boek vordert traag, het is ook geen gemakkelijke lectuur, maar de tijd om het te doen ontglipt me schijnbaar, verpruts ik aan andere zaken, of misschien is het omdat ik een zekere traagheid heb aangenomen in mijn doen en ook, de tijd verstrijkt te vlug, er zit geen rem op de wijzers, noch van Big Ben, noch van mijn uurwerk, de dag verschuift en ik  bemerk het pas als hij voorbij is.

Ik zal er dus niet in slagen te volbrengen wat ik nog dacht te volbrengen, de wil was er wel destijds al ik herbegonnen ben en hij is er nog maar ik kom er niet toe een schema op te stellen van wat ik precies zou willen en niet willen.

Een zaak is zeker ik moet op de ene of andere wijze actief blijven, ik moet zo weinig mogelijk acht slaan op de toestand – stijfheid, pijn, gezwollen voeten – van het lichaam waarmee ik hier rondloop, het houdt me teveel bezig, het verspilt mijn aandacht en mijn  tijd.

Mijn tijd die kostbaarder en kostbaarder wordt want hij wordt raarder en raarder, hij wordt stilaan flinterdun, dunner dan dun,

Nog niet zoals bij mijn broer die het leven hier op aarde niet meer aankan en op het punt staat in vol vertrouwen het echte, glorierijke leven binnen te treden, de last die hij hier betekent voor zijn omgeving is niet meer draagbaar voor hem.

Ik ga hem opzoeken in het verre Puurs, maar of ik een steun zal zijn betwijfel ik, hij heeft bij volle verstand zijn beslissing genomen en ik bewonder de wijze waarop hij er over spreekt, het is een grote reis die hem wacht.

Waarheen hij gaat weet hij niet, maar het niet-weten verhoogt de spanning om het te weten, misschien ook komt hij ineens alles te weten.