Zien hoe de zon opkomt in het oosten is een luxe aan weinigen gegeven of, tijd door weinigen genomen. Nochtans is het een wonderlijk lichtspektakel, als je er vrij op afgestemd bent, en minutenlang geconcentreerd volgt hoe het licht verkleurt van het lichtroze naar hel roze om dan uit te vloeien in een grote schittering van licht die de zon is, de moeder van ons allen, al denken we zelden aan de zon als moeder.

Je moet iemand zijn zoals ik, die draalt aan de ontbijttafel zich permitterend gefascineerd te zijn door wat er gebeurt en er met verwondering naar kijken blijft.

Dit is de laatste tijd elke morgen bijna het geval en het beeld van de zonsopgang volgt me de ganse dag en heeft in elk geval greep op wat ik schrijven ga, zoals duidelijk deze morgen, die ondanks alles, een grote morgen is met een groot begin als ik het beleef zoals ik het altijd zou moeten beleven.

Destijds stonden we op om vier uur in de morgen om de top van de Bella Tola te bereiken en er te staan, beschut voor de bijtende wind en te zien hoe de zon opkwam boven de bergwand voor ons. We zagen dit als een intens spiritueel gegeven die ons heel wat moeite had gekost om het te  beleven. Vandaag zit ik rustig neer in de woonkamer om de opkomst van het licht bij te wonen en het in alle comfort mee te maken, de ‘Bella Tola’-top van een andere eeuw zijnde voor mij, maar toch onmogelijk te vergeten.

Het respect voor de zon en het morgenlicht is wellicht wat ons rest van onze verre voorouders die het licht zagen als iets goddelijks

Hoever zijn we dan niet afgedwaald, want als er iets goddelijks is op aarde dan is het wel de zon en het licht. Maar zo zien we vandaag de zon niet meer, we zien ze als vakantiebestemming aan haar goddelijkheid wordt niet meer gedacht en voor de opkomst van het licht hebben we de tijd niet meer. We zien wel nog het gebeuren zelf maar de symboliek eromheen raakt ons niet meer.

Ik zag recent, was het gisteren of eergisteren een documentaire over Stonehenge, over de herkomst van de stenen die er staan – gehaald(?) van tweehonderd kilometer verder - maar niet waarom ze er staan, en waarom ze er staan op die plaats.

Het ensemble van dolmen en menhirs heeft te maken voor hen met de baan van de zon en het verschuiven van het punt van de opkomst van het licht waarbij de ‘heelstone’ een belangrijke functie heeft. Hij duidt namelijk het punt aan van de zomerzonnewende, het punt van de langste dag, of het punt van de terugkeer van de zon naar haar verste punt naar het noorden toe, de winterzonnewende, het punt van de terugkeer van het licht, door de Kerk gekerstend als de geboorte van Christus.

Ik heb hiermede niets nieuws verkondigd, alleen dat we kosmisch gezien inderdaad ver zijn afgedwaald, en afdwalen is het juiste woord.