Het wordt een moeilijke dag, even moeilijk als de dag van gisteren. De woorden stokten toen, het heeft er alle schijn van dat ze ook vandaag zullen stokken. Het heeft te maken met een moeheid van het lichaam die ook de geest vermoeid, lam legt zelfs. Ik ken dergelijke toestanden. Al schrijf ik er niet over, maar ik wil dan gaan neerliggen en de dag aan mij laten voorbijgaan alsof ik er een dag niet was, alsof ik een dag wou te knippen uit mijn levensverhaal. Wat niet mag en niet kan omdat ik het niet wil. Er valt hier niets te knippen, goed of slecht – right or wrong  my country - maar hoe ook, ik moet er overheen.

Zo ben ik ingesteld, zo ben ik geworden, de man met een blog. En in wat ik schrijf ligt een gans leven geborgen. Er is geen woord dat geen binding heeft met al wat er is aan voorafgegaan en even goed met alles wat nog komen kan.

Geen feit in mijn leven is er, geen herinnering aan wie of wat ook dat niet elke dag in mijn woorden sluipt, hetzij openlijk vermeld, het zij openlijk verzwegen. Mijn blog is aldus, wat er ook moge staan, hoe minimaal ook een hologram dat de totaliteit van wie ik ben en was bevat, en het is de totaliteit van wie ik ben en was en hoopte te zijn, die zoekt zich uit te drukken.

Zelfs als het is zoals vandaag, als ik schrijf met weinig overtuiging is het de toestand van mezelf die ik tracht over te brengen op mijn scherm.

Ik schaam me niet te zeggen dat het vandaag en gisteren minder goed ging dan de dagen ervoor. Van het ogenblik dat ik weet dat het niet het gevolg is van het oud-worden - het heel-hoog-oud- worden – heb ik er weinig zorgen mee. Maar je weet maar nooit, mijn lichaam ontglipt me volledig, en wat me verontrust, mijn voeten zijn erg gezwollen, te erg om me er geen zorgen over te maken.

Dit en nog andere zaken belemmeren me mezelf te zijn, of te zijn de persoon die ik ben, er is zeker niet meer de totaliteit van wie ik ben, zoals ik hoger vermelde, iets blijft weggestoken, mijn vertrouwen. Een deel van mijn hoop wat de toekomst betreft is afwezig de laatste dagen, ik voel het, ik weet het en het houdt me bewust bezig.

Hoe reageer ik, als het niet zou zijn met wat ik schrijf en achterlaat voor die archieven van mij.

Ik ga hier niet verder op in, zoals ik zo dikwijls al geschreven heb, er is wat er is, ik kan hier voorlopig niets aan wijzigen, al wou ik wel, maar in mijn blog heb ik altijd de persoon beschreven die ik was op dat ogenblik. Ik ben altijd in dat opzicht eerlijk geweest en heb niet geaarzeld me bloot te geven in wat ik deed en vooral in wat ik dacht. En ik beken ootmoedig dat er dingen zijn die ik vertelde in het verleden die ik nu bekijk van uit een andere gezichtshoek met het gevolg dat ik begin te twijfelen aan de zekerheden die ik  verkondigd heb.

Welke zekerheden dit zijn kan ik zo maar niet vertellen, ze zijn veelvuldig en de aarzeling die in mij is geslopen is te ingewikkeld om er hier op terug te komen.

Morgen misschien, overmorgen misschien.