De morgen die niemand dacht door te komen,
al was het stil toen nog,
al hingen flarden van gedachten in de lucht,
kraaien hoog zwevend.

Van waar ze kwamen en waar ze gingen,
niemand nood had het te weten,
omdat het licht nog aarzelend was alsof
het al lang vergeten was dat de dageraad
niet duren kon en de dag niet wachten zou
om open te scheuren in verbijstering.

Tot er wolken kwamen, donkergrijs en oud,
zoals wat restte van de aarde hier.

Dit was van de morgen van 11 november,
de wind als ijs,  
de wolken openschoven toen,
kobaltblauw doorbroken met lijnen rood
die hangen bleven, luchten zoals nimmer voorheen
de luchten waren, en er van ver geruchten
kwamen, als van aanhoudend tromgeroffel.

Men ging rekenen toen, hoeveel dagen
men al hoopte dat boven alles uit, de stilte
hier het halen zou en het land niet zou blijven,
zoals het er lag in humus van bloed,
het bedekken zou, de holtes dicht gewaaid,
het gras terug zal komen,
op de plaatsen waar het verdwenen was,
en gezangen van vogels op de stukken muren,
en eksters die keren zullen, merels en meeuwen.

Het leven dat hernemen zal,
eens de morgen voorbij
de dag zou zijn zoals hij vroeger was 
in peis en rust,
de hel van gisteren  toen  er gesneuveld werd,
de dood in de oksels en in de vouwen van het vel.

Vele dagen de prikkeldraad
met lapjes uniform fladderend in de wind,
lijk vergeten bladeren op wat bomen.

Nog even wachten, de uren,
de tijd die komen zal
om te ontcijferen wat van de vrede was.
Bericht gekomen, en om elf het front gesloten
met het geschal van de klaroenen
over alle plaatsen om het te geloven.

Het was de tijd
om een gedicht te schrijven over wat was
en over wat nu komen kon. Want,
mooier kon het niet.

Later zullen in de velden witte zerken groeien
met een naam erin gegrift,
lichamen open gereten, geborgen
hun geest een rank van marentak en rozen.

Voor hen de eeuwigheid  
van het herdenken.