Hoe liggen mijn kaarten vandaag, wie groet er mij per mail of telefoon of als het kan met een bezoek? Maar wat of wie ook er is altijd mijn trouwe KLARA, ze laat me niet in de steek, ze treedt op in al haar glorie en ze houdt me in haar ban.

Meer wordt het wellicht niet vandaag  maar het is me voldoende, ik pas me aan en ik bevestig het als ik schrijf dat ik genoegen neem met mijn levensomstandigheden, dat ik eigenlijk geen nood heb aan troost, geen minste nood aan wat ook. Ik voel me gelouterd van alles en ik bezit wat ik bezitten wil.

De vraag die ik initieel me hier stelde dient maar als inleiding bij het zich openen van de dag, een formaliteit slechts die me, zoals het elke dag gebeurt, naar het einde van mijn betoog voeren zal.

Het huis hierbij is mijn schelp, is mijn warmte en mijn beschutting, het omkleedt me met de mantel van een aanwezigheid. Ik beweeg me erin en het dekt me toe, onzichtbaar weliswaar, maar zichtbaar voor de gevoelens in mij.

Zo weet ik me vrij en onbelemmerd om te doen  wat ik wens te doen, alleen de tijd is er als heerser over alles en het is met respect dat ik er naar opkijk omdat hij onverbiddelijk voortholt zodat ik hem in de dag nauwelijks volgen kan. Om ongestoord te leven is hij, de tijd, de spelbreker, ik moet hem dus voortdurend in het oog houden als ik bereiken wil wat ik wens te bereiken in mijn lichamelijk alleen-zijn.

Ik kan begrijpen dat sommige mensen een hond of kat willen om hun eenzaam zijn te breken, maar ik heb naast KLARA mijn boeken die me omringen met hun woorden, die levend worden als ik ze open en zie wat ik ervan gelezen en onderlijnd heb. Het zijn geen onbekenden, het zijn vertrouwelingen die ik tot mij kan nemen wanneer ik het wil en zo lang ik het  wil. Zelfs gesloten, liggend naast mij of opgesteld in hun rek, zijn ze er, ken ik ze.

Zo, omringd zoals ik ben heb ik niet de minste reden om mijn  beklag te doen, ik zou trouwens niet weten bij wie ik hiervoor zou moeten gaan aankloppen als het niet bij mijn eigen persoon zou zijn.

Dit, in een ruk geschreven zijnde, ben ik gaan neerliggen, heb ik geluisterd naar wat muziek, om het even dewelke, ik begrijp er toch weinig van, de opeenvolging van klanken hebben geen vaste betekenis voor mij. Ik kan ze niet omzetten in beelden of gedachten, enkel in gevoelens en dan word ik soms diep geraakt tot onder mijn huid tot in het binnenste van mijn ‘erzijn’ en rijzen er gevoelens op die me stil maken, stil van een droefenis dat een andere vorm is van beleven, waarbij de muziek zich nestelt in mijn gevoelens. Dit is trouwens haar rol het opwekken van gevoelens wat ook de rol is van elke vorm van kunst.

Muziek voor mij is geen verhaal dat me verteld wordt, zelfs al zit er een verhaal achter, ik  kan de klanken dus niet ontcijferen maar ze vult me aan met iets dat ik niet zeggen kan, maar dat iets is er en ik draag het mee met mij tot in de tuin, de klanken in mij verankerd

Het onwezenlijke van de muziek – ze is maar wat klank - heeft zich vastgehecht in mijn genen, denk ik dan!

PS. Ik had dan toch bezoek in de late namiddag.