De klaarte in het oosten: een paraatheid van kleuren. En dat het onbegonnen is ook maar te trachten dit met woorden te beschrijven weet ik, een groot schilder misschien zou kunnen trachten vast te leggen wat er te zien is, maar ook hij niet, want de kleuren bewegen in en over elkaar en het is dit verschuiven van de tinten van grijs tot lichtblauw, van lagen roze met gelen tot een band helrood juist boven de horizon daar waar de zon moet zijn, het is deze wisseling die belangrijk is maar dan ook niet te vatten is.

Zo nog even gewacht, de aarde zich kantelend, tot alles zich stabiliseert: de bovenste rand van de zon die verschijnt en zich uitbreidt, verrassend, een hoge schittering, voor de ogen onhoudbaar.

Het licht met de schaduw van de dagen die waren in mij, voel ik me in staat dingen te schrijven die geen steek houden. Zoals de kleuren voor mij uit, die een schittering werden geen vaste grond houden om op te steunen wil ik me oplossen in dit licht en verdwalen in wat ik vandaag, meer dan gisteren en eergisteren te zeggen heb, waaruit dan duidelijk blijken moet dat Ik evenmin vaste grond heb in mijn woorden, Ik wil Bartók en zijn Sonate uitdragen in deze dagen want voor het overige ben ik verdoofd en nog altijd - al blijkt het niet uit wat ik schrijf - zeer wankel opgesteld, soms op het punt me te laten gaan in beschouwingen, zoekend naar het waarom van iets dat stolde in mij en zich niet zo vlug schijnt te herstellen, te diep geslagen in gedachten-wentelingen die zich nu en dan aanmelden maar die ik wil geborgen houden.

Heb ik nog iets anders te zeggen voor het ogenblik iets anders dan over het gaan en keren van de dagen over mij, voortdurend gegrepen door wat zich herhaalt: een schamel maar heftig stukje tijd dat zich aan het uitzaaien is van het alfa tot het omega.

Elke dag word ik er mee geconfronteerd, word ik  er door bezocht, komt het af op mij en grijpt het me bij de keel, het gestadige ervan groeiend in mij lijk een gezwel dat niet meer operatief te verwijderen is.

Wat is het dan dat me beweegt om verder te gaan, verder te schrijven als het zo gemakkelijk is het achterwege te laten?

Ik houd het omdat het mijn adem is, mijn levensfunctie, mijn voedsel voor de werkende geest in mij. Ik kan niet en ik wil hem niet het zwijgen opleggen; hij botst tegen me aan en ik verzamel de vonken die mijn woorden zijn. Vonken die me in leven houden, lijk Bartók, lijk Bach me in het leven houden, maar dit is dan de keerzijde van mijn schrijven. Het is een ontvangen en niet een geven, een opnemen en niet een voortbrengen en ik ga er in op om ernaar te luisteren, om erin binnen te dringen en trachten te zien hoe dit soort schrijven van Bartók van Bach moet ontstaan  zijn.

Het zijn momenten die ik koester, ze zijn veelvuldig en in hun veelvuldigheid voel ik me een gelukkig man. Al hangt er een voile over dit geluk, ik blijf het geluk noemen want wat indien ik niet kennen zou  het gevoileerd geluk van het ‘Dasein’ in deze wereld, op deze aarde.

Zeg het verder, maar gebruik het juiste woord als je het zegt.