Al enkele dagen vraagt  KLARA me met een zekere aandrang mijn stem uit te brengen voor hun ‘Top Honderd’.

Ik heb wel een voorkeur voor bepaalde componisten, maar daar stopt het want er zijn honderden stukken muziek die ik graag hoor en erbij, als de stemming er is, elke activiteit ook het schrijven stop om intens te luisteren.

Echter de keuze is immens om te beslissen, maar nu ik de gelegenheid zie kan en wil ik zeggen dat er een zeer interessante sonate is van Béla Bartók waarop ik graag de aandacht zou willen vestigen, zijn ‘Sonate voor twee piano’s en slagwerk’.

Niet dat ik het de mooiste muziek vind, verre van, maar wel met ‘Le Sacre’ van Strawinski, een van de merkwaardigste die ik ken. Het is voor mij een oude bekende die ik ontdekte in de jaren vijftig. Ik heb er achteraf altijd naar uitgekeken, maar de Sonate scheen voor altijd verdwenen, terwijl ze voor mij in alle opzichten Arvo Pärt’s ‘Spiegel im Spiegel’ – die terug hoge toppen zal scheren - overstijgt en waard is minstens een even grote bekendheid te verwerven. Het ‘klank en ritme’-spel ervan is merkwaardig en uiterst boeiend. Het is één grote verrassing van het begin tot het einde, je valt er niet bij in slaap, het is een spettering van klanken over de ganse lijn, maar ik heb Bartók nog nooit horen vernoemen in de vorige ‘Top Honderd’, of vergis ik me schromelijk?

Béla Bartók is in elk geval geen Eric Satie, maar wie van de doorsnee luisteraars, die met klassieke muziek begaan zijn als ik ze hoor, hebben het ooit over Bartók en dan nog specifiek over deze Sonate van hem?

Zo, ik zet hem vandaag hoog op mijn lijst en daar voeg ik een Ravel aan toe, het Adagio uit zijn Pianoconcerto en een Beethoven, zijn Allegretto uit zijn zevende symfonie, hoewel ik er honderd andere had kunnen aan toevoegen. Maar je moet nu eenmaal besluiten zelfs al zijn de keuzemogelijkheden enorm. Ik vergeet dus Bach, en tal van anderen uit de vorige Top.

Echter deelnemen is het belangrijkste, het betekent een steun voor KLARA en voor allen die met klassieke muziek begaan zijn. Heel talrijk zijn ze niet, evenveel wellicht als er nog lezers zijn van boeken, maar dit is een reden te meer om deel te nemen en aanwezig te zijn met je keuze.

Ik wil benadrukken dat mijn eenzaamheid, dat de stilte van het huis gebroken wordt door de muziek van KLARA. Ze volgt me waar ik ga, ze is er altijd. Het is niet de perfectie wat de klank betreft, maar ik heb ook  op het Tv- kanaal 150 en 151 (Proximus) het maximum dat ik verwachten kan eens het licht verzwolgen, eens mijn blog geschreven, eens alle boeken dicht.

Mijn dagen openen zich met muziek, met Bach en Strawinski, met Mozart en Janacek, met Brahms en Bernstein, met de honderden andere, bekende en onbekende, die me verrukken met hun  muziek als met hun wijze van leven.

Ik schrijf het hier, ik weet mijn broer Georges zal het niet lezen – anders zou ik het zo niet geschreven hebben - hij heeft ‘beslist’, zijn armtierig lichaam te verlaten om het Beloofde Land te betreden.

Aldus ken ik hem.