Wellicht waart je verwonderd over de verwondering van mij, maar je kent me of je kent me niet, en als je me kent dan weet je bij ondervinding dat je van mij zo iets moogt verwachten. Ik loop hier nu eenmaal rond als een vreemde man met vreemde gedachten, zo wat wil je, dat ik me inschakel in de stroom van het gewone?

Niets ervan, het gewone is voor de gewone mens die ik  niet wil zijn op mijn leeftijd, ik ben het immers nooit geweest, ik voelde me altijd een uitzondering op de regel, al voelde ik me er niet altijd goed bij, rond te lopen als een eenzaat wat mijn gedachten betrof

Ik denk dat Dmitri Sjostakovitsj zich ook een eenzaat heeft gevoeld als hij zijn vierde symfonie schreef. Ik beluister ze nu al enkele dagen als KLARA me niet voldoet en ben getroffen door de structuur en het karakter ervan. Zo moeten mijn woorden overkomen soms.

Hij heeft niets gewijzigd aan zijn stijl, aan zijn wijze van werken, ik evenmin, al is de vergelijking die ik stel niet opgaand, het laat me toe iets te zeggen over hem en vooral dat zijn composities, welke ook, me in hoge mate bevallen. Al ken ik hem niet voldoende, Ik plaats hem naar mijn gevoelens in het spoor van Mahler, en ik weet dat hij heeft moeten werken, componeren in erbarmelijke, stringente omstandigheden. In dit opzicht reeds apprecieer ik hem, zie ik hem als een kameraad, een ‘tovaritsj’. Want stel je voor dat de Staat zich zou gaan bemoeien met wat ik schrijf, zelfs met wat ik niet schrijf.

Het beeld uit een zwart-wit film over zijn leven, waarin een man ui de regering de partituur van zijn Negende in de zaal gooit, zeggende dat ze het volk onwaardig is – of wat ook dat hij uitriep – is me bijgebleven. Ik ken zijn negende, en ik beeld me in wat Sjostakovitsj hierbij moet gevoeld hebben, behandeld te worden als een paria in de muziek.

Maar het volk dacht er anders over en wij zien hem nu als een grote componist, weet hij het, voelt hij het nog, doet het hem nog iets gewaardeerd te worden in de toestand waarin hij, zijn geest, verkeert? Voelt Beethoven nog iets, als hij gespeeld worden op radio of televisie, Mahler, Ravel?

Ik denk dat voor hen de fase van de muziek voorbij is, maar je weet maar nooit, het onmogelijke ligt misschien het dichtst bij de waarheid. In elk geval, de tijd dat ik het zal weten ligt niet meer zo ver af, dus ‘mein Geduld hat Ursach’ zoals Ernst Jünger het wist te vermelden, tekstueel, in zijn ‘Auf den Marmorklippen’-boek. Een zin die grammaticaal niet klopt wist een vriend me te vermelden, maar ik vind hem klaar en filosofisch correct wat de aard van het geduldig zijn betreft. Dus ik gebruik hem, zelfs indien ik hem in het verleden al voldoende heb gebruikt.

Aangekomen bij Ernst Jünger,1895 -1998, hij was ouder dan ik, na Dmitri Sjostakovitsj, 1906-975, kan ik hier afsluiten. Wat ik gezegd heb is niet veel, maar het is gekomen zoals het kwam. Ikzelf heb er niets aan gewijzigd. Ik heb zoals elke dag, op deze zondag geluisterd naar de stem in mij in het vale licht van de morgen.

Zoals dit elke dag van wat rest van mijn dagen gebeurt.