Hoe oud ben ik wel zonder nog enige soepelheid, nog enige veerkracht in mijn lichaam en hoe is mijn leven, mijn ‘erzijn’ gelouterd door de tweede symfonie van Mahler? Vragen die geen antwoord vergen en ook niets oplossen zullen, maar met het lichaam is het minder goed gesteld, met de geest daarentegen is er nog enige speelsheid gebleven, resten van mijn jeugd die doorliep tot mijn volwassenheid, nu al heel ver achter mij liggend.

Maar mijn loutering, als er werkelijk een was zoals ik het schreef, is niet volledig, zoals er rest van mijn jeugd, rest er heel wat van mijn leven met haar en denk ik nog steeds dat ik de garagedeur hoor openschuiven en dat ze binnenrijdt met haar witte Fiat met rood dak. Nog steeds ken ik dit vreemd misleidend gevoel. Zo waar is mijn loutering?

Of wat is het, gelouterd te zijn van alle pijnen, van alle verdriet, het onheil achter jou gelaten? Je schrijft het wel omdat je het wenst te schrijven, maar zo gaat het niet, Allerzielen blijft je volgen, je kaars blijft branden waar je ook gaat of wat je ook doet, het effect ervan hangt in je leden als in je geest. Beter dus erover te zwijgen om het echte louteringsproces niet te onderbreken met woorden die niets oplossen of nooit iets oplossen zullen.

Het was niet dit allemaal dat ik schrijven wou van morgen, maar bij mijn ontwaken en mijn opstaan vroeg ik me af hoe oud ik wel was, niet wat de tijd betreft die voorbij is gegaan, dat weet ik genoeg, maar wel hoe oud, hoe versleten, mijn lichaam aanvoelt als ik naar de keuken ga  of naar een andere plaats. Wel mijn antwoord is, heel oud, ‘Matusalem’-oud.

En toch moet ik verder  en ga ik verder en ben ik intens verheugd verder te mogen en nog te kunnen gaan. Hiermee is alles gezegd wat gezegd hoefde te worden, de pijnen van het lichaam zijn er en deze van de gevoelens zijn er, maar onderhuids, en beide zullen blijven tot de rest van mijn dagen.

Ik heb dit nu gezegd ik hoop er niet meer op terug te komen ik ben wel degelijk een oud man en zal het blijven tot mijn laatste adem.

Het is geen verwijt dat ik me toestuur, verre van, het is een vaststelling te zijn wie ik ben en hoe ik ben en dit zonder ook maar iets te verbloemen. Maar gelouterd zijn is niet gezuiverd zijn, het gaat in de richting van het aanvaarden dat het zo is en,  nu het zo is, maken dat het goed is zoals het is, dat het niet anders kon dan te zijn zoals het is

Ik verwacht een zending kaders van IKEA, ik keer terug naar eind de jaren zeventig toen ik volop bezig was met het produceren – tekenen op koperen plaat, ininkten, afkloppen en afdrukken - van kleine etsen, ik ga deze nu inlijsten. Ik heb er voldoende om een tentoonstelling te houden van wat minimale kunst zijn kan. Minimale kunst dat mijn leven is geweest, iets boven of buiten wat een doorsnee leven zijn kan.

Iets er boven uitstekend