Wellicht is het overdreven als ik schrijf dat ik tijd te weinig heb maar één feit is zeker de dag vliedt, hij stopt voor niets, de dag komt en is zo voorbij. Dit is het gevoel dat ik heb als ik het waag, vóór het slapen gaan, de inventaris op te maken van wat de dag me bracht.

Ik doe het wel niet elke dag, maar ik zou het moeten doen om zeker te zijn dat ik de ganse dag door waakzaam bleef om niets van zo’n kostbare tijd van mij te verspillen aan nutteloze dingen die er altijd zijn, meer dan de nuttige.

Zo verga ik van plannen waar heel weinig van terecht komt en waarom is het zo? Omdat ik teveel plan, voor iemand zoals ik zijn mijn vijfhonderd woorden meer dan voldoende, trouwens ze vullen heel dikwijls mijn dag, zo dat er weinig kan aan toegevoegd.

Het is telkens een kwestie van beginnen en vol te houden tot er genoeg woorden zijn samengebracht op een raisonnabele wijze. Dit is op wat het lijkt achteraf, maar zo eenvoudig is het nu ook niet. Ik ondervind dit elke dag. Wel is het zo dat het de ene dag vlotter gaat dan de andere, waaraan dit ligt is me een raadsel maar het is niet anders, geloof me. Maar de wil is er en waar een wil is is een weg, soms een gemakkelijke, soms  een minder gemakkelijke zoals vandaag. In feite is hij nooit gemakkelijk, hij vergt een inspanning, een opoffering van tijd: zeggen, nu doe ik het en het doen.

Dit is, je mag het weten, hoe het er elke dag aan toegaat met mij , maar ik slaag erin en blijf er in slagen, gelukkig.

Gelukkig zijn zij die de weg gevonden hebben om elke dag een deel van hun dag te besteden aan het schrijven - of aan een of andere vorm om creatief te zijn - om zich los te wrikken van het dagelijkse en vrij hun woorden of creatief-zijn te laten vloeien als het water uit een bron. Ik zeg het zoals ik het aanvoel als mijn blog geschreven staat, klaar om ingelogd te worden. Om daarna mijn dag door te brengen, bevrijd van het ongemak ervan, want het is telkens een ongemak maar telkens gevolgd door een stille vreugde eens het werk af.

Ik denk dat ik me herhaal, dat ik dit allemaal al eens gezegd heb, maar wat wil je, we herhalen elke dag het ritme van de vorige dagen zonder al te veel afwisseling, zo gaat het met mijn woorden, ook zij komen en gaan, er is enkel afwisseling in het keren.

Terwijl ik dit schrijf op ‘KLARA’ het Allegretto uit de Zevende van Beethoven – het hoogtepunt uit de klassieke muziek hoor ik – het is de muziek die ik een tijd geleden aan mijn kinderen gevraagd heb te spelen op mijn uitvaart. Ik beluister die nu met tranen in de ogen omwille van wat eens komen zal, echter meer nog omwille van wat was nu al enkele weken geleden.

Een allegretto, een ritme dat geen lichtheid is maar een zwaarte om te dragen in deze dagen.