Het gebeurt niet dikwijls dat ik, zoals gisteren, een blog schrijf in één ruk, in één zwier van de geest; dat ik begin waar ik nog niet aan dacht en eindig waar ik evenmin aan dacht en alles zich afspeelde in juist de tijd van het schrijven.

Ik heb gelaten wat er stond omwille van het uiterst spontane ervan wat ook er mocht van gedacht worden. Later heb ik in mijn reisverslag van toen - mei 1995 - gezocht naar de plaats van de grotten, gelegen  dichtbij Guilin, de stad in een woud van suikerbrood-bergen.

Ik heb er gelezen zie ik, in het boek van Lao Tseu:

‘Nothing under heaven is softer and weaker than water but in attacking the hard and the strong, no force can compare with it’

En in het Rode Boekje van Mao Tse Tung:

‘We communists are the seeds and the people are like the soil. Wherever we go, we must unite with the people, take root and blossom among them’.

Ik schreef dit reisverslag in november 1995, 33 pagina’s, gelukkig nu dat ik het gedaan heb, waar zou ik staan anders.  Zo heeft alles zijn reden. Het verslag zal me overleven, maar van heel wat reizigers van toen zijn er buiten mezelf weinigen overgebleven, ik zeg het maar zonder me erop te beroemen.

Ik zou verder kunnen citeren uit mijn China-verhaal, vooral dan wat me is bijgebleven van ‘La Forêt des Stèles’ in Xian. De 114 stelae  zijn een wonder van de Chinese spiritualiteit, erin staan de vele werken van Confucius gebeiteld/gegrift.

Hier werden, terwijl we erbij stonden, ‘rubbings’ gemaakt van de in grote stenen tafels gegrifte tekeningen. Deze worden ingeïnkt, afgewreven zodat enkel inkt overblijft in de lijnen van de tekening  om daarna afgedrukt te worden op witte bladen licht bevochtigd papier – het procedé dat ik gebruikte voor mijn etsen – ik had er uren kunnen naar kijken maar de tijd van de gids liet het niet toe. Ik heb er een gekocht, ik had er tien moeten kopen. Maar waar die ene is weet ik niet meer. Ik ben uiterst onachtzaam geweest.

Maar mijn China-verhaal terzijde gelaten, want dit ook is er spontaan aan toegevoegd zonder al te veel nadenken of het mocht of kon. Je schrijft maar aan wat je denkt als je een blog te produceren hebt, trouwens hoe zou je er anders in slagen 500 woorden te vinden. Zovele plaatsen ervoor zijn er nu ook niet. Ik ken er maar een, tenware ik er ging zoeken, zoals ik nu heb gedaan, in mijn woorden van vroeger die mijn gedachten/herinneringen zijn van nu.

Wat is er verkeerd aan?

Mijn blog is wel een dagelijkse uitdaging maar niemand zegt me, behalve ik, dat ik niet mag gaan putten in wat ik vroeger schreef, wat van mij is is van mij en nu is het ook van jullie; Jullie weten nu ook heel wat over de ‘rubbings’ die wellicht nog altijd gemaakt worden in een vroegere tempel van Confucius in Xian, misschien zijn er die in hun leven niets anders hebben gedaan dan het maken van ‘rubbings’. Zoals ik in de dagen van nu niets anders schijn te doen te hebben dan blogs te schrijven.

Echter wees gerust ik doe nog andere dingen. Een zaak is zeker waar ik mee bezig ben kent geen eentonigheid, integendeel het boeit me, maar het neemt mijn tijd die ik al te weinig heb.