Waarover schrijft men in deze dagen van gedeeltelijke zonsverduistering als men geen eerste zin heeft om mee te beginnen?

En dan is er een vriend die je schrijft deze morgen: ’La solitude est le royaume des forts, schreef de Gaulle in zijn mémoires en hij voegde er aan toe: elle est devenue mon amie.’

En het is zo, de eenzaamheid is mijn zuster en vriendin geworden, ik spreek ermee en ze luistert en wat meer is ze antwoordt me op een gepaste wijze. Ik kan dus niet meer zeggen – en ook ik zeg het niet – dat ik me eenzaam voel. Een mens die handelt, werkt en schrijft is bezig hij heeft de tijd niet zich eenzaam te voelen, zijn afzondering van de buitenwereld is heden ten dage geen pijniging meer of wat ook, integendeel. Zo alleen zijn is wat het is, een alleen zijn met zijn eigen ik en meer dan ooit een opgaan, een zichzelf voortdurend verliezen  in wat hij doet.

Stel je voor: ik kan opstaan, ik kan me wassen, scheren en aankleden, ontbijten, medicamenten slikken en dan, als ik het willen zou luisteren en zelfs kijken van in mijn zetel naar een of andere symfonie, een gekende of een die ik te ontdekken heb; ik kan neerzitten en werken – want werken is het – aan mijn blog of aan om het even welke tekst van vroeger. Ik zou zelfs, mits een kleine aanpassing, de koperen etsplaten, die ik destijds maakte kunnen afdrukken. Ik beschik aldus over een wereld alleen voor mij, niemand die tussenkomt om me ervan af te houden.

En ook waar is dan mijn eenzaamheid als er in meer altijd een afwezige is die blijft toekijken met een glimlach.

Beklaag me dus niet, nogmaals er is wat is, ik verzet me niet, ik zou trouwens niet weten hoe me te verzetten, of wat het nut ervan zou zijn, maar stilvallen doe ik niet. Mijn dag opent zich en ik ontvang hem met open armen, wel stijf geslapen maar ik kom op gang met blijheid en kracht en op het einde ervan realiseer ik me met welke snelheid de uren voorbij zijn gegaan, elk uur, elke dag is nu ineens precieus goed geworden, iets wat ik voorheen niet wist zoals ik het thans weet.

In deze omstandigheden schrijf ik mijn blog, denkend tussen de lijnen aan wat mijn leven geworden is, en meer nog, wat ik er nog mag van verwachten. Maar ik zegde het al, ik blijf actief, ik heb niet de tijd neer te gaan liggen om me te bekommeren of te beklagen over mijn lot. Het is het lot dat voor mij voorzien was in hogere sferen. Ik heb het te aanvaarden. Wat ik ook doe.

Nood om wat er gebeurt in de wereld die aan het afstompen is heb ik minder en minder tot vandaag toe.