Je weet nooit wat het volgend ogenblik je brengen zal. Hoe je erdoor geraakt zult worden: helemaal niet, wat je verwacht, eens en voor altijd voor eeuwig, of gewoon in je wijze van leven. Het is een gedachte die nu en dan wel eens opkomt, maar dat je eigenlijk verder onverschillig laat omdat je het lot niet provoceren wilt.

Je weet wel, soms, van een noot muziek van Bach hoe ze gevolgd wordt, of van een woord in een gedicht welke het volgend woord is, maar van je volgend ogenblik weet je niets, je denkt er zelfs niet aan dat er een volgend ogenblik komt, het is er keer op keer, langgerekt uitgestrekt lijk het schuiven van de wolken, lijk het geruis van de wind in de bomen, lijk het aanrollen van de golven op het strand, meegaand, de tijd die vliedt volgend, tot er vroeg of laat abrupt een ogenblik komt dat alles omver werpt lijk een bowling bal de negen kegels.

Het kan een ontmoeting zijn, amper een oogopslag die overgaat in een verliefdheid waar je niet meer van loskomt, die je je leven lang beneveld; het kan de uitslag zijn van een bloedonderzoek dat je in een andere gemoedswereld brengt; het kan van alles zijn dat een draai geeft aan wie je waart of wie je worden zult.

Eén ogenblik in je leven kan voldoende zijn om van jou een ander mens te maken, een man met toekomst of een man zonder nog een greintje  hoop op wat ook, of een man die schuil gaat in de schaduw van de dood voor een tijd.

Het is niet dat ik iets dergelijks verwacht, helemaal niet, mijn dagen, zoals die nu zijn, kennen eenzelfde ritme van opstaan en slapen gaan, met al wat is van de dag ertussenin en, wat mijn vooruitzichten zijn belichtte ik in mijn blog van 16 oktober, zelfs nog hopende dat die dag niet het einde zijn zou van de verwachtingen die ik vandaag nog koester, ondanks de hoogte van het cijfer dat ik dan zal bereikt hebben.

Je kunt zo dromen van een oneindigheid aan ogenblikken, lijk de oneindigheid van  de golven die aanrollen. Al ken je de onmogelijkheid ervan, die droom  verlaat je niet, hij zit verankerd in elk ogenblik dat je tegemoet komt, tot er, zoals het gebeurt in elk leven, een einde aan komt. Maar dit ignoreren we  voortdurend.

Vreemd is het op mijn leeftijd te schrijven wat ik schrijf. Het gebeurt wel meer bij mij, dat ik begin met een gedachte die uitvloeit in een reeks woorden, zoals het trekken van een lijn op het blad waaruit stilaan, eraan verder werkend, een tekening tevoorschijn komt die, waarom niet, wordt ingelijst om er lang nog te zijn, al kijkt er niemand nog naar. Maar dit is geen reden om de tekening niet te maken, trouwens ze heeft zichzelf gemaakt, ze heeft gebruik gemaakt van je handen en je geest om zichzelf voort te brengen, zo gaat het nu eenmaal in het leven.

Tot daar dan mijn gedachten van deze morgen. Het was nog vroeg toen ik eraan begonnen ben, ver voor de vogels in de tuin. Wellicht als ik herlees wat er staat met de slaap nog in de ogen.

Nu is het te laat om er nog iets aan te wijzigen, ook omdat, als ik er nog iets aan wijzig, niet weet waar ik eindigen zal.