Elke zin van mijn blogs van nu moet gezien als een verlenging/een aanvulling van wat ik al gezegd heb. In feite zou ik een nieuw boek moeten beginnen indien ik weten zou over wat en ook hoe te beginnen, maar zoals ik het zie is het zo dat ik bij het schrijven, keer op keer de grenzen opzoek van wat mogelijk is te schrijven, met dien verstande  - hoe mooi de taal! - dat ik nu en dan een ietsje te ver ga of  een ietsje te dichtbij blijf hangen. Het is en blijft in een zekere zin, een spel van en een spel met woorden, een uitstalling en een achterwege laten om ergens uit te komen, waar ook?

Het is niet altijd – eerder zelden zelfs - het slot dat je voor ogen heb, maar het is een ‘gaan-naar’ een slot dat je nog niet kent, zelfs nog niet vermoedt, maar dat plots opduikt uit de opeenvolging van de zinnen die er staan, een einde dat even goed een nieuw beginnen kan zijn. Het is alsof het woord zich van jou heeft meester gemaakt, alsof je de dienaar bent van het woord, en je het getrouw volgt op de voet.

Dit is altijd zo geweest; Eens je begint wordt je gegrepen door het woord en kun je er niet meer van los tot er staat wat er staan moest opdat het woord je bekijken zou van waar het opgetekend staat, in lijn na lijn als een tekening die wordt opgebouwd uit het niets; Dus zeker niet, zoals het gebeurt, binnen de contouren van wat zichtbaar is, maar ontstaan in lijnen en kleurvlakken zoals de groei van de mossen en lichen op de muren, jij, maar weinigen met jou het fenomeen van de groei van lichen en mossen bewonderend  op de blote muren van halfvergane abdijen, zoals deze die je het meest beroerde, deze van 'Le Thoronet', een woekering van eeuwen onstelpbaar stil leven.

Woorden ook worden niet gestelpt, ze gaan hun eigen weg, ze vloeien naar elkaar toe om een betekenis achter te laten die plots opduikt, een betekenis die niet werd verwacht maar toch veraf, achter de horizon aanwezig moet geweest zijn.

Dit is het dan waar het om te doen is, het verrassingseffect van het grote vloeiend uit het kleine en het kleine dat het grote wordt dat we meenemen in onze dagen van weleer en van deze van nu.

Al weten we niet hoe het kleine ons benaderde, en vat kreeg op ons hoewel ondergeschikt aan al wat is, maar toch betekenisvol: een takje dwergvarens, een stukje steen afgebrokkeld van die abdij van vroeger of, die je raapte in Palmyra, de stad der duizend zuilen op de zijderoute in Syrië.

Het woord dat ons kneedt, dat ons binnenleidt in vreemde oorden waar we waren om er terug te keren voor een nieuw stukje tijd, een stukje dat verloren scheen en er toch nog was om op te duiken terug, een morgen in juli, toen het woord je bezat en je het volgde zoals het opsprong in jou.

Tijdloos het woord dat van het herinneren is. Je hebt het lief, het is je oneindigheid.