De wereld vergaat onder de boeken en toch wou ik er een in meer, dat van mij ter vervolmaking van de massa’s die er al zijn. Hoe ik me vergiste, ijdelheid was het, niets dan ijdelheid mijn optreden als schrijver.

Ik weet het nu, al schreef ik het nergens, ik schrijf het nu in het kwadraat en ik voel me er ineens niet goed bij, nu ik het resultaat in mijn handen houd, had ik het anders gewild, anders dan anders. Hoe weet ik nog niet, maar dan toch niet zoals het er is, overladen met gedachten uit andere werken, uit andere taalgebieden die ik dan nog in italiek heb gezet om nog beter benadrukt te worden.

Ik ben vanmorgen heel streng voor mezelf, een soort excuus om me te verontschuldigen voor wat ik gedaan heb. Mijn dagelijkse blog – en die vooral goed dat ik hem heb - laat het me toe, biedt me de gelegenheid erover te spreken, je te zeggen hoe ik me voel nu het boek op het punt staat openbaar goed te worden en in de belangstelling te komen van om het even wie die me ooit lezen zal, die het wagen zal, de schrijver niet kennende, een boek te kopen met de titel ‘De Adem van de Dagen’. Wie ben je als je je zou laten verleiden door een dergelijke titel?

En, kan het dat ik er nog ooit over zwijg?

Kan het dat ik verder ga zonder erop terug te blikken? Ik stelde me die vraag vanmorgen bij het wakker worden, in zo ver dat ik lang ben blijven liggen, stil en roerloos in die warme kuil die het bed soms kan zijn, zoekend naar een zin ver verwijderd van het boek, maar van het eerste woord af dat ik schreef zat ik verkeerd, dacht ik aan de boeken in de bibliotheek van Mafra en was ik verloren omdat een boek in meer, weinig of geen betekenis had, alles  was al gezegd, het kwam er alleen op aan te lezen wat er er al stond, erover na te denken en te weten wat je weten moest om niet te sterven van onwetendheid over wat het leven is dat we leven.

Je hebt gemeend het zelf te moeten vertellen. In plaats van het te gaan zoeken waar het te vinden was heb je eigenzinnig gemeend dat je het wist, dat je het maar te schrijven had, om te beginnen voor jezelf, en alsof dit niet voldoende was, het ook uit te dragen alsof je de waarheid zelf was. Een grote dunk had je van jezelf, man, het kan je heel wat kosten nog voor je ten volle 95 wordt.

Het positieve is, want ik wil dat dit overheerst, dat dit boek mijn hoofdschotel is. Ik heb gezegd wat ik te zeggen had. Is het verkeerd dan is het verkeerd, is het goed dan is het goed, is het op een eigenaardige wijze dan is het op een eigenaardige wijze maar ik heb iets klaar gelegd voor als ik er niet meer zal zijn. Stefan Hertmans leerde zijn grootvader kennen in het dagboek dat hij bijgehouden had, mijn klein- en achterkleinkinderen zullen me ook leren kennen in het boek dat ik zal nalaten, het was nodig het te doen want ik zie hen veel te weinig opdat ze me kennen zouden en vooral weten hoe ik in het leven stond in de tijd dat het Higgsdeeltje opgedoken is.

In de ‘Tijd en Tijden’, zoals een prachtige vriend, Robert De Telder  meegaf aan zijn boek. Maar ik geloof, en de fysici van de CERN in Genève weten dit ook, dat we vandaag leven in ‘De Tijd der Tijden’, deze van het Higgsdeeltje, het deeltje van God.

En ik ben niet bevreesd dit laatste te schrijven.