Heb het wel niet gewild, maar het Boek is een deel van mijn blog geworden; als ik schrijf kan ik er niet aan voorbij, kan ik het niet wegdenken, het duikt steeds weer op waar het niet hoort op te duiken. Het ontregelt me, het is iets totaal nieuw in mijn leven waar ik rekening moet mee houden en er ook rekening mee houd.

Het is wel geen geboorte maar het lijkt erop. Ik wacht nu de reacties af - ik heb deze al van mijn echtgenote die ik verwachte – maar ikzelf open het boek niet meer, ik laat het nu op mij afkomen, en wellicht zal het komen van einde en ver.

Dit is dan het begin van mijn dag, een dag in juli, een dag in de tijd die middag zal worden, namiddag en avond. Ik zal er weinig van bemerken alleen het licht dat komt en weer verdwijnt en met het licht mijn dag die wegloopt lijk zand tussen mijn vingers met alleen deze woorden hier die blijven zullen als een teken dat ik er was, maar achteraf ook niets méér dan dat.

‘Er zijn of er niet zijn’, zoals Hamlet, hangt van weinig af. Ik ben er als ik schrijf, ik ben er niet als ik rondloop, dan ben ik maar de schim van wat of wie ik ben.  Zo, ik schrijf me in leven, elke dag gebeurt het dat het essentiële in mij op het voorplan komt om daarna te verdwijnen, wachtend op de volgende dag.

En, nu het geschreven staat weet ik dat het zo is, dat ik de rest van mijn dag schijnbaar verprutst met onbenulligheden want sedert jaren ben ik toegespitst op het schrijven van mijn blog en het werken aan het boek. Nu valt dit laatste weg, schrijf ik mijn blog en krijg ik vrijaf voor de rest van de dag, van de avond en de nacht, een luxe die beschamend is.

In feite overdrijf ik hier – ik sta dikwijls ‘in overdrive’ in mijn dag – want ik ben wel altijd, ongewild en onbewust bezig met het schrijven of het zoeken naar iets om erover te schrijven zelfs al zit ik niet vóór mijn klavier, het is een ingesteldheid die bezit heeft genomen van mij, zoals vrienden van mij bezeten zijn door het dichten, het schilderen of het beeldhouwen, heb er nog geen die componeert, maar deze ook moet bewust of onbewust zwemmen in de klanken en melodieën.

We zijn allen creatievelingen die ons uitleven op een of andere wijze omdat in ons de drang is om er nog te zijn als we er niet meer zullen zijn; om ons te verlengen over de dood heen voor een stuk in het eeuwige dat ons deel is.

Een drang, eigen aan de Kosmos, niet alleen om in beweging te blijven maar ook om zich te vervolmaken.

Vervolmaking onze eigenheid zijnde.