Je bent ontwaakt, maar de nacht houdt je nog in zijn greep. Voor een tijdje ben je in die bevreemdende toestand van het er zijn zonder er te zijn. Je lichaam is er, je bewegingen zijn er maar je bent nog steeds verdoofd door de slaap die je gedachten meer dan beneveld, je creatief-zijn ver weg.

Het overkomt je zelden omdat je gewoon bent, eens wakker nog lang stil te liggen onder de dekens en na te denken over  wat je zou kunnen vertellen. Deze morgen echter was het niet zo, je  stapte uit je bed, en je zat voor je klavier doof en blind en stom, in een toestand van totale onderdanigheid aan al wat is.

Een klein - of was het een groot? - geluk was het te denken aan Remco Campert (°1929), die gisteren, 4 juli 2022, de stap heeft gezet naar zijn nieuw leven en, geloof me, ik realiseer me plots hoe dwaas ik geweest ben te geloven dat ik bij machte was een boek te schrijven zoals Campert er ettelijke geschreven heeft – niet dat ik ze gelezen heb, zijn stijl lag me niet - of er een te schrijven zoals Cees Nooteboom of zoals Stefan Hertmans.

Hoe meer dan dwaas ben ik niet geweest te volharden, me steunend op deze gedachte er zelfs volop in te geloven dat ik op weg was het te doen, om dan plots nu, de gedachte te ondergaan dat het een blote misrekening was, een overmoedigheid die nu zwaar gaat doorwegen.

Welke dunk we kunnen hebben over onszelf, over ons kunnen, niet denkend aan de kennis en vooral de moeite die het moet gekost hebben  aan Remco  Campert om elke dag in de bres te staan en te schrijven omdat hij ademde al schrijvend. Wat weliswaar mij ook overkomen is, maar dan niet onder de vorm zoals Campert het deed.

Het is een schrijven in het geniep dat ik gedaan heb om er dan in het geniep mee buiten te komen en ergens in een weinig bezochte hoek van de maatschappij mee te gaan pronken, de plaats, waar mijn boek toe behoort of zal toe behoren want hoe komt het ooit volwaardig terecht in de wereld van de boeken, als het niet zichtbaar ligt in de boekenwinkels van het land  zoals het vandaag ,voor het eerst, zichtbaar ligt op de tafel?

Ik heb dit inzicht te laat binnen gekregen, hoe red ik me hier uit eens het boek in omloop en eens het gelezen wordt. Zullen er dan gunstige stemmen te horen zijn die de verspreiding ervan zullen opwekken.

Zoals je ziet ben ik al schrijvend, goed wakker geworden, te goed zelfs, want mijn vertrouwen begint te wankelen, mijn wankelgang als ik in de tuin rondloop is er een beeld van.

Het is duidelijk, vergeleken met mijn blog van gisteren is het een andere persoon die op een andere dag in andere omstandigheden, in het leven staat.