Heb me gisteren nog eens in de kijker geschreven door te zeggen dat het Higgsboson of -deeltje er altijd, zelfs vóór de Big Bang moet geweest zijn. Een gedachte die voortvloeide uit alle voorgaande die ik aanhaalde, en is het niet zo het heeft er alle schijn van zo te zijn.

Ik kom ermee terecht in het vaarwater van de theologen die opkijken moeten als ze dit lezen en zich normaliter gesteund moeten voelen in hun theorieën over hun God. Ik voeg er vandaag aan toe dat dit mijn bedoeling, was en is, echter denk ik niet aan de God die zij menen te kennen, ik denk dat we naar een beeld van een God aan het groeien zijn. Vooral als ik lees bij EOS dat het Higgsboson een deel is van de ‘massa van de mens’ dan betekent dit dat we een deeltje God in ons dragen wat ons als mens een enorme meerwaarde geeft.

De Bijbel laat ons een antropomorf beeld van God. Hij krijgt nu het beeld van de wetenschap; het beeld uit een Nieuwe Bijbel, de nieuwe Fysica.

Ik neem dus eens te meer een hoge vlucht in mijn morgengeschriften, het was niet mijn bedoeling bij het opstaan, toen was ik verrast door de helderheid van het licht op het grasperk en omheen de bomen; verrast door het blauwe van de luchten en ik dacht ineens aan het woord ‘zomer’ dat nog niet in mijn gedachten gekomen was, omdat zomer voor mij betekent golvende korenvelden – die ik niet ontmoet in de ‘cel’ waarin ik leef en beweeg - en in een zekere zin ook aan het schilderij van Van Gogh, zijn ‘Champ de blé aux corbeaux’, het laatste dat hij zou geschilderd hebben waarna hij zich, van pure ellende een kogel in de borst zou geschoten hebben.

Stel je voor, hij schildert een korenveld in volle zon met de kraaien, abnormaal groot, erboven en als het af is neemt hij, midden in de velden waar hij staat, een pistool en schiet zich, op goed valle het uit, een kogel in de borst. Hij sterft nog niet want hij is nog bij machte terug te gaan naar dat kamertje in l’Auberge Ravoux, dat petieterig kamertje met het veldbed tegen de wand, waar we ooit waren, een namiddag in Auvers-sur-Oise. En ook aan zijn graf naast dit van zijn broer, Theo, en het regende licht, en toen we weggingen van het graf ik een takje dwergvarens heb geplukt uit de muur van het kerkhof en ik het takje nog altijd bezit, gekleefd in mijn dagboek van die dag.

Twee werelden die ik hier oproep: deze van het hoog spirituele, waar we regelmatig aan voorbijgaan en deze van het diep menselijke die in ons geworteld zit; de ene is ver van ons bed, de andere raakt ons tot in ons bloed.

Kan het dat de wereld van de geest ooit de bovenhand neemt, kan het dat we in die richting aan het evolueren zijn?