Het was het werkwoord ‘bestuiven’ dat ik gisteren zocht en het pas vanmorgen vond – zo maar, bij het ontwaken - namelijk dat ik jullie bestuif met mijn woorden.

Poëtischer kan het niet. Maar ik heb het gevoel dat bestuiven het juiste woord is, echter ga ik jullie ook bestuiven met de woorden van mijn boek, ga ik of, is er niets nieuws meer aan, weten jullie al alles wat er in kan staan en zal er voor jullie die mijn blogs lezen niets nieuws meer zijn onder de zon?

En dit is nog meer prangend als het gaat over personen die geen lezer zijn van mijn blogs maar ineens gaan geconfronteerd worden met wat ik te vertellen heb, hoe reageren zij?

Mijn geestelijk leven wordt ineens uitgestrooid om te beginnen onder de velen die me kennen, maar wat met deze voor wie ik een totaal onbekende ben.

Het zijn vragen die me bezighouden voor het inslapen of in het midden van de nacht als ik ontwaak en inzicht heb hoe vulnerabel ik wel ga worden tot in het diepste van mijn zijn.                                                                                            

En ben ik er op voorbereid? Helemaal niet, wat me nog kwetsbaarder maakt. Mijn landschap dat er nu rustig bij ligt gaat doorploegd worden, op sommige plaatsen omgespit om dieper nog te graven, kan het dat ik een muur opricht rondom mij, of dat ik me ingraaf?

Dit alles houdt het woord ‘bestuiven’ in.

Ik denk aan een vriend die er op uit was zijn publiek te bestuiven met zijn poëzie, maar vaststellen moest, naar ik hoorde, dat poëzie geen armslag meer heeft, dat het woord geschrapt is uit de woordenschat van de mens en dat hij zich tevreden moest stellen met een handvol. Wordt dit ook mijn geval?

Want het is van bij de verschijning dat het boek zichzelf  zal moeten bestuiven en gebeurt dit niet dan wordt de ganse opzet een fiasco. Wat ik, in mijn zwartste vooruitzichten, zie gebeuren.

Om deze reden is mijn leven een risicovol leven geworden, een risico dat ikzelf gezocht heb omdat ik ineens, een beslissend ogenblik, vertrouwen heb gehad in mezelf en getekend heb.

‘Zij rustig hart van jaren’ schrijf ik in mijn boek en ik meende het, het paste toen in zijn context.

Vandaag voor mij betekent het: heb vertrouwen en ook dat kome wat er komen moet. Ik heb mijn kans gegrepen, wachten nu om te zien of het een kans was of een misval.

Aldus blijft de vraag, hoe ver dring ik door in de mens rondom mij?