Ik weet het: de aflijning van mijn foto in mijn geschrift van gisteren is niet perfect, maar wie geïnteresseerd is kan Google opzoeken om meer te vernemen over de ‘Protector’ van Samuel Allerton. Wat mij betreft, ik wou alleen maar het verrassingseffect beschrijven dat ik had toen ik het zag voor de eerste maal, en vooral toen ik er mijn hand oplegde het werk van de beitel voelde en de tekening ervan zag en het beeld sprak tot mij,  vertelde me wat Allerton wilde dat in zijn beeld gelezen zou worden: de hand van de maker én de geest van hem erbij betrokken.

Kunst heeft dus duidelijk een functie, zoekt iets op te wekken in ons, en dit kan een actueel iets zijn, zoals het geval hier waarbij we geraakt worden door de eigenheid van het beeld, maar het kan ook dat we aan kunst een gevoel van verrukking  overhouden om het schone, het verhevene erin.

Kunst is altijd in de eerste plaats een ontdekking van de geest geprangd in het werk.

Ik beken dat ik dit betracht met mijn woorden van elke dag. Een  ander in mijn omgeving tracht het te bereiken met de marines die hij schildert, een ander met de landschappen die hij uitstrooit met lichte hand, of nog een ander met de beelden die hij beeldhouwt in een eigen vormgeving; uiteindelijk komt het er op neer niet verstrikt te geraken in die vormgeving van mij en hen, want dit ‘verstrikt-zijn’ komt in mindering van het creatieve erin.

Ik denk aan de Koreaanse celliste die het in de ‘Wedstrijd Koningin Elisabeth’ haalde op de elf andere finalisten. Haar kansen zouden gewoon geweest zijn had ze zich uitgeleefd in Dvorák of in Shostakovich, of in Saint-Saëns, maar wijselijk heeft ze de belopen paden op zij gelaten en heeft  ze resoluut gekozen voor het ongewone pad, wat een deel van haar succes is geworden.

Ik denk ook dat Allerton zich moet bevrijden van de actualiteit in zijn werken en creativiteit vrije teugel moet laten wil hij ons blijven verbazen/bekoren.

Kunst is een gesprek met wat leeft in ons, als we rondlopen zoals ik met, eens ik schrijven ga, de neiging naar het metafysische dan heb ik voor mij een grotere openliggende ruimte dan indien ik me beperken zou tot het afgebakend dagelijkse van het leven, dat noch ruimte noch diepte biedt. De ingesteldheid van de maker is dus van kapitaal belang wil hij komen tot iets ‘Kunstigs’.

Want kunst smeekt om geest, heeft zijn wortels diep in de geest van de mens, in de onderlaag van zijn bewustzijn, de laag die nog niet of slechts amper werd aangeraakt. Het is van daar uit dat kunst vertrekken moet, en ik zie dat bij de vrienden uit mijn omgeving die ik heb aangehaald, er is ook zo een dichter die zich metamorfoseert als hij aan een gedicht begint en het is maar in de mate van deze omschakeling dat zijn gedicht grote poëzie wordt.

Kunst is een ontdekking doen die uitmondt in de roep die ervan uitgaat. Het was dus die roep die ik onbewust hoorde,  het was zo maar niet een beeld dat er stond, het was Allerton die er aanwezig was om ons te zeggen wat hij te zeggen had.