Ondertussen mag ik me niet ‘lichtzinnig’ uitspreken over het concerto van Dvorák, zeker niet na de uitvoeringen van de Belgische Stéphanie Huong en deze van de Canadees Bryan Cheng. Spijtig is dat er op het einde gekozen moet worden wie het best presteerde  - beiden dacht ik – maar mijn oordeel hangt ook af van mijn gemoedstemming op het ogenblik van de uitvoering en dan heb ik een voorkeur voor de Canadees.

Geldt hun gemoedsstemming ook voor de leden van de Jury? Het zou kunnen dat ze onbewust letten op bijvoorbeeld uiterlijke of andere tekenen die hun oordeel beïnvloeden. ja, is het zo, en dan wat?

Echter dit terzijde gelaten, het is nu eenmaal een concours, en wat indien die er niet was, hoeveel werken en hoeveel talenten zouden  er ons niet verscholen blijven?. En het is hier waar het op aan komt, het beleven van wat ons beroeren kan.

En dan, wat is het dat ons beroert bij het beluisteren: is het, het feit dat het een wedstrijd is, dat we niet zo maar op zij kunnen schuiven, of hebben we ons hier van ontdaan en kijken – want dit hoort erbij – en luisteren we, zuiver en alleen naar de wijze waarop het concerto gespeeld wordt en dan luister ik als leek wat het spel zelf betreft om al mijn aandacht te schenken aan het werk zelf, dat van de componist is.

Ik beken dat mijn meeste aandacht gaat naar dit laatste, om deze reden ook was ik zo verrast, in de eerste plaats, met het werk van Lutoslawski dat ik ontdekte en ik kon moeilijk anders dan de uitvoering ervan te zien als hoogstaand. Het zal in elk geval, wat er ook nog moge komen, een hoogtepunt betekenen voor mij, iets totaal nieuws dat ik ontdekte en dat me hierdoor dieper raakte dan de andere werken.

Het wondere, het diep menselijke is, dat de componist zijn rijke verbeelding heeft uitgedrukt in tekens die voor een niet-kenner moeten overkomen als kabbalistisch en dat die gelezen worden en omgezet in klanken alsof het een voor de vuist weg gebrachte voordracht was van klanken, eenmalig en uitzonderlijk, die later niet meer op een zelfde wijze zou herhaald kunnen worden.

Maar de klanken staan als tekens geprint in haar geest en worden afgelezen door haar handen en vingers, hoe dit gebeuren kan is me niet een raadsel maar een mirakel.

In feite, mijn beste lezer, is hier alles deel van een mirakel: de tv-opname eerst én het overbrengen via het ingewikkeld technische, naar de huiskamer toe, waar ook ter wereld.

Maar daar geven we ons geen rekenschap meer van, terwijl het daar is nochtans dat alles begint.