Ik kan er, na wat ik gisteren, 1 juni, hoorde  niet meer aan voorbij. Ik moet het zeggen hoe ik die avond op KLARA beleefd heb, totaal verrast, niet alleen door de wijze van spelen maar vooral, vooral door de muziek, door het concerto dat ik niet kende: een avond en een concerto en een uitvoering om niet meer te vergeten

Ik ben geen kenner van de cello en zeker niet van het bespelen ervan, maar ik heb wel enige kennis van de concerti die gebracht worden. Ik oordeel niet over de kwaliteit van het spelen, ik laat – al heb ik altijd wel een voorkeur - dit over aan de jury, maar mijn hoofdschotel is altijd de muziek zelf geweest en dan verkies ik Shostakovich boven Schumann, boven Dvorák en ditmaal ben ik enorm bij de keel gegrepen geweest door het celloconcerto van Withold Lutoslawski , een naam die ik voor het eerst hoorde.

Ik laat me niet uit over de wijze waarop het door de Zuid-Koreaanse, Hayoung Choi gebracht werd al was ik erdoor overdonderd, maar meer nog overdonderd door het concerto zelf en dit in al zijn geledingen, hoewel bij momenten een zuivere, wellicht  gewilde door de componist, kakofonie van hoorns, maar wat de cello dan brengt en waarmee hij het concerto opent is enig, is ongehoord, is iets om nimmer, nimmer te vergeten, met deze beginnoten haakt het concerto zich vast om je niet meer los te laten.

Een revelatie, geïnspireerd op de revelatie dat ‘Le Sacre’ was, op wat Carl Orff’s Carmina Burana was, en nu uitzonderlijk, het celloconcerto van de Pool Lutoslawski, met dit verschil dat we open staan voor dergelijke moderne muziek wat in 1913 zeker nog niet het geval was.

Zeggen we dus dat de evolutie die we hebben doorgemaakt de laatste tientallen jaren ons ver heeft gebracht en in het componeren zelf, en in de uitvoering ervan en in het aanhoren ervan.

Ons inzicht heeft zich verwijd naar voorheen ongekende horizonnen, die nu onze eigenheid geworden zijn. Zo gebeurt het dat het celloconcerto van Lutoslawski gezien wordt als ‘een der mijlpalen van de 20^e eeuw’, zoals het  wordt genoemd en het is aldus dat ik het gehoord heb.

Echter, de vraag die ik me stel, had ik er hetzelfde gevoel over gehad indien het gespeeld werd door iemand ander dan de Zuid-Koreaanse, Hayoung Choi?

De uitslag van het concours zal het ons zeggen.