Is het niet zo dat de Bijbel, dat elk boek, elk kunstwerk die naam waardig, het bewijs is van het creatieve dat ingebouwd is in het Universum en zich reflecteert in het creatief karakter van de mens; is het niet hét beeld van de vrijheid die de mens heeft, de vrijheid inzake creativiteit? In feite de enige vrijheid,  want een andere bezit hij amper, onderhevig als deze is aan de levensomstandigheden.

En deze beweging vinden we terug in ons  religieus denken, want, onder de bevreemdende impuls van de New Physics, is onvermijdelijk een nieuw paradigma, een nieuw gedachtenpatroon ontstaan want de New Physics dringen binnen in de wereld van het onzichtbare, het raakvlak met het metafysische. Zo ook heeft het religieus denken nood aan het onzichtbare dat og altijd te zichtbaar wordt voorgesteld.

Die tijd is voorbij. De begrenzing van het woord maakt plaats voor de ruimte van de geest. De mens overschrijdt thans de drempel van een totaal nieuwe dimensie, deze van zijn afgestemd zijn op de beweging van het Universum en binnenin de spirit van het Universum.

De boeken van de Bijbel, het grote epos van de mens in zijn verhouding tot zijn God die woorden sprak en daden stelde, zijn te hernieuwen in een epos van de mens in zijn zoektocht naar zijn geïntegreerd zijn in al wat is en komt.

Het is het doel van ons bestaan hier op aarde, wat volgens de Bijbel specifiek is van de kosmische Elohim - deze van baereshit bara Elohim - te benaderen en af te tasten, te omkringen is en erin binnen te dringen omdat we er deel van zijn.  

Hij beseft ten volle dat deze zoektocht niet altijd volgehouden wordt, dat er heel wat breekpunten zijn, momenten waarop hij begaan is met andere zaken, ernstige als onbenullige, waarbij hij amper de dag ziet opengaan en de dag ziet sluiten. Maar het is duidelijk: zijn beeld van God valt niet samen met het beeld dat Paulus ons voorhoudt. Paulus, die trouwens schrijft dat alleen de geest van God het wezen van God kan kennen. Hij schrijft ook dat we niemand behalve onszelf kunnen kennen. Maar Paulus zegt ook dat hij hierop een uitzondering is. Hij kent Jezus omdat ‘God besloten had zijn Zoon aan hem te openbaren’.

Hoe dit gebeurde weten we niet. Wat we wel weten is dat hij niet aarzelt te bekennen dat hij, na de ‘roep’ van de Heer op de weg naar Damascus te hebben gehoord, ‘onmiddellijk, zonder een mens te raadplegen naar ‘Arabië’ vertrokken is om pas drie jaar later naar Jerusalem te komen waar hij Kefas (Petrus) en Jacobus, de broeder van de Heer, zal ontmoeten.’[1]

Is Paulus naar Arabië gegaan om te weten wie Jezus was?

[1] Paulus: Brief aan de Galaten 1: 23