Vanaf een bepaalde dag in mijn leven heb ik gepoogd het bewijs te vinden dat de dood niet het einde is maar ofwel een nieuw beginnen, ofwel een terugkeer naar de bron waaruit we ontsproten zijn. Van deze zoektocht zijn bijna in al mijn geschriften sporen te vinden. Ik vond dit zo belangrijk dat ik er mijn slaap voor opofferde.

Er is nu in mijn laatste blogs een beeld opgedoken van een realiteit die ik voorheen nog niet gezien had, het beeld én van de aarde verloren in de oneindigheid van het Universum, én het beeld van de mens, niet in verhouding tot de massa aarde, maar in zijn verhouding tot het Universum, wat een totaal ander beeld geeft en de nietigheid van zijn volume als deel van dit Universum duidelijk onderlijnd.

Hij is in dit Universum niet op te merken, zo minuscuul is hij. En toch Pessoa wist het, hij vertelde dat hij de grootte had van zijn geest en niet de grootte van zijn gestalte, en het is hierop dat ik me steun om te zeggen dat ik, hoe miniem ik ook moge als zijn deel van het stoffelijke van het Universum, ik dankzij mijn geestelijk vermogen groter ben dan al de stof aanwezig in dat Universum want ik ben in staat te denken.

Er zijn dus twee maatstaven naast elkaar zoals Pessoa die aanduidt,  deze  van het stoffelijke en deze van het geestelijke,  beide hebben niets gemeen met elkaar, beide zijn duidelijk gescheiden van elkaar en het sterven van het ene heeft niets te maken met het andere. Daarom houd ik het bij de onsterfelijkheid van de geest.

Wat dit precies betekent weet ik (nog) niet , maar weten dat in het lichaam stof en geest gescheiden zijn is al voor mij een stap vooruit in de richting  van wat ik altijd getracht heb te bewijzen.

Ons lichaam functioneert als een ontvangtoestel voor de geest, de groei van dit functionele betekent de groei van het gebruik ervan, zijnde de groei van het gebruik van de geest in ons, een geest die oneindig is, die deze van het Universum is.

Het gebruik van die geest, dat in den beginne voor de beginnende mens dicht bij zero lag is vandaag gegroeid tot een zeker percentage, we zijn het zeropunt al ver voorbij maar hoever weet ik niet, tien, twintig percent?

Echter het cijfer is me geen zorg, toch niet vandaag. Ik meen dus dat ik, waar ik nu aangekomen ben, met een min of meer gerust gemoed mijn blog kan sluiten.

Het ga je goed, het ga je heel goed, beste lezer!.