Een vriend van mijn leeftijd vroeg me vanmiddag hem nu en dan mijn blog te mailen.

Toen ik hem antwoordde dat hij mijn woorden elke dag vinden kon op ‘Bloggen.be’, deed hij een beweging met de hand, om me duidelijk te maken dat het te ingewikkeld was voor hem om me daar te gaan opzoeken, hij wou het rechtstreeks op zijn e-mail.

Hij kent me, hij weet dat ik van zijn soort ben nog steeds bezig met wat me in mijn jeugd werd bijgebracht, wel wetende dat ik vandaag niet meer op een identieke wijze aanvaarden kan wat me toen geleerd werd. Niet dat ik God wil wegdenken uit mijn leven, maar de God van mijn jeugd is niet meer diegene waar ik nu naar opkijk, of beter waar ik nu naar op zoek ben en ik meen de schaduw van Hem gevonden te hebben.

 Het verschil met mijn vriend is dat hij gestopt is met zoeken of misschien nimmer gezocht heeft.

Ik denk, heb ik gezegd dat er heel wat zijn die hier zo rondlopen, die weten dat ze misleid werden met verhalen die opgetekend staan in het Oude als in het Nieuwe Testament, verhalen die nu niet meer gelezen worden als een schittering van waarheid, zoals het destijds gepredikt werd in een voorbije encycliek. Ik ook ben een van hen, bij mij ook is de echo van het vroegere blijven hangen en ik kan dit zo maar niet wegdenken. Maar, het is en was een begin, een noodzakelijk begin, want waar zouden we gestaan hebben hadden we dit begin, de Bijbel én de Kerk niet gekend? Misschien nog altijd bij een of andere godheid, bij Mars of Saturnus of de zon. De zon schijnt me een waardige God toe voor iemand die nooit hoorde van de God van de Bijbel.

Maar we hebben nu een God die ik verweven weet in zijn Universum omdat we redenerende mensen zijn en we sedert Galileo Galilei weten dat de aarde niet meer het centrale punt van het Universum is met God er precies boven en onder en opzij om alles in het oog te houden wat er hier gebeurt. Dit is echter nimmer het geval geweest want we weten nu dat Hij weggedeemsterd zit in elke cel, in elke atoom van zijn Universum, dus ook in de cellen en de atomen van ons lichaam, een lichaam gemaakt uit de stof van sterren.

Aldus, wat er ook moge gebeuren, wat we ook mogen vernemen, de essentie van wat we geloof noemen is er nog maar het is een geloof geworden in een onzichtbare, onnoembare Aanwezige, wiens uiterlijke is wat we kunnen zien en waarnemen van het Universum om ons heen, waarin die Aanwezige verblijft in elk deeltje, hoe klein ook ervan.

Ik heb dit niet gezegd aan die vriend en ik ga hem deze blog niet laten geworden. Ik zal dit enkel vertellen - ik herhaal me dus voor de zoveelste maal - aan jullie die gewoon zijn dit van mij te vernemen, niet zoals ik het vertelde de vorige keren, maar gewijzigd in de zin dat ik vanuit een andere plaats begonnen ben om uit te komen waar ik uitgekomen ben. En dat die Aanwezige aanwezig is in de mens, maar nu gezien in zijn verhouding tot de totaliteit van het Universum, zoals ik, dit schrijvende, me wil zien, niet veel zijnde, nog geen speldekop groot, maar in één blik het ganse Universum met de Aanwezige erin, overschouwend.

Hoe klein ben ik dan wel, of beter, hoe groot.