Na het verhaal gehoord te hebben van Francesca en Paolo valt Dante als voor dood. Het overkwam ook Ugo, midden zijn geschriften, maar hij is onmiddellijk terug opgestaan trouwens het was, zoals bij Dante, een ingebeelde val.

Hij, Ugo, heeft dan de pen weer opgenomen om te zeggen hoe hij het stelde en hij stelde het goed maar voelde zich als een man die na een lange reis huiswaarts keert, alle deuren en luiken gesloten vindt, het grasperk overwoekerd en de hagen hoog opgeschoten. En ook dat hij voor het huis een vreemde was geworden en het huis zelf maar doodgewoon: dat er geen krachtlijnen doorheen liepen en vooral dat het geen eigenschappen genoeg bezat om er te zijn zoals hij er wou zijn. En hij besloot er niet verder te blijven wonen maar te vertrekken naar waar hij nog nimmer had gewoond om er te zijn met al wat hij wist en niet wist en er te schrijven zoals hij er hoopte te zijn.

Hij zocht in zijn geheugen welke plaats hij uitkiezen zou en er waren er vele, sommige kende hij al, van andere had hij al gehoord, van nog andere enkel gehoord in zijn verbeelden.

Hij dacht toen aan de bergen. Hij wist van een groep chalets, in de Valais op een hoog plateau waarvan de eigenaars te oud waren om er nog heen te gaan, drie chalets in een driehoek geplaatst, nu verlaten door God en iedereen. Drie chalets, met in een ervan, zoals hij ooit had gezien, een kamer vol boeken, maar hij wist niet of hij er nog op zijn leeftijd geraken zou. Hij wist ook van een chalet hoger nog  gelegen en meer nog afgezonderd op de rand van een alp waar de reeën en de hinden zich verzamelden in de valavond, een chalet die hij misschien betrekken kon als hij het vroeg voor een zomer en een herfst tot de sneeuw zou komen.

Hij wist op andere plaatsen in Schotland, waar hij ooit was, op het eiland Mull, van een witte woning met groene luiken aan de oevers van een loch  en een berg die erover helde; zoals hij wist van een plaats in Toscane, waar Dante had geweest en er wellicht gewerkt aan zijn Commedia; zoals hij wist in de Provence, in Maussane-les-Alpilles, van een woning, ‘le Mas des Anges’, middenin de olijfbomen en nog een andere, een veel oudere, dichtbij de Cisterciënzers abdij van Le Thoronet met een kamer lijk een cel met blote muren, zoals een schrijver van bij ons, Stefan Hertmans, in de Ardèche er een kamer heeft, waar hij ‘de Bekeerlinge’ schreef, of deze van Cees Nooteboom waar deze dan zijn ‘533 Dagenboek’ schreef maar dat was op een Spaans eiland.

Maar hij had eerst de boeken uit te kiezen die hij meenemen zou, en toen hij die had klaargelegd samen met inktpot, pennen en bladen papier, met nog wat kleren erbij, hoorde hij de weeklachten van de boeken die thuis zouden blijven, zo intens was hun klagen dat hij dit niet kon aanhoren en hij heeft toen gedacht dat het misschien wijselijker was te blijven bij het oud vertrouwde om niets van zijn boeken te moeten achterlaten.

Hij aarzelde lang om zeker te zijn, neergelegen op de sofa voor het vuur in de haard en toen het vuur was uitgedoofd dacht hij te zijn waar hij zijn wilde zijn.

En is hij beginnen schrijven aan de eiken tafel voor de haard, elke dag een nieuw beginnen. Hij leefde er lang en eerder gelukkig dan ongelukkig want hij had weinig contacten met de wereld erbuiten. En toen het lente was, was hij  nog niet uitgeschreven.

Hij heeft het grasperk gelaten zoals het was met de bloemen, de bijen en de vlinders en de haag laten dichtgroeien omdat de merel die elke dag aan het zingen sloeg vóór het licht opkwam erin zijn nest had gebouwd, want hij ondervond dat noch het verwilderd grasperk, noch de hoog opgegroeide haag, noch de merel een hinder was voor zijn dagelijks schrijven.

Integendeel.