Ik moet, zo lang ik niets geschreven heb dat als blog dienen kan, me opvullen, me aankleden met zinnen; me losrukken van de dagen over mij. Ik moet, gaan neerzitten en schrijven wat me te binnen valt, van gisteren nog en van de dagen ervoor nog,  ongeacht het vele dat reeds geschreven staat. Ik moet dus er elke dag een nieuw geluid/geschrift aan toevoegen, het liefst gezwind in een ruk geschreven, met of zonder metaforen, en zeker niet deze die de eigendom zijn van Pablo Neruda in die prachtige Italiaans film, ‘Il Postino’[1].

Als ik niets waardevol vind ga ik zwerven in gedachten, zoals vandaag, in de velden, de heuvels op, de heuvels af, ga ik de bossen in, loop ik de weiden af om dan, moegezworven stil te staan bij de spiegel die de vijver is, om daarna, weer te keren van waar ik vertrokken ben, armer dan ik ben heengegaan.

Wat is het dan dat me op kan beuren of, dat mijn dag kan kleuren; waar is het dat ik me neerzetten zal, op welke plaats opdat ik mezelf, met een begin van geestelijke moeheid, niet meer als last zou voelen nu ik, gespannen, de zinnen overloop die ik al tien maal heb overlopen van een manuscript, zonder met zekerheid uit te komen op een taalkundig perfecte vorm, al riep ik de hulp in van een vriend die zijn tijd - alle tijd kostbaar zijnde - er aan opoffert en in wie ik het volste vertrouwen heb.

Zo, in dergelijke omstandigheden kun je niet elke dag een blog gaan schrijven die je omhelzen wilt omdat het zo goed gedacht is en zo goed verhaald: woord in woord verstrengeld, lijk bloemen in een ruiker, lijk de geuren van de bossen als het regent en de wind gaan liggen is en jij zelf maar wat gefluister bent dat in de bomen hangt met wat licht lijk zilver op de op de jonge netels, op de irissen die bloeien gaan, grachten vol. Al wat je nog rest aan inspiratie en wat je, je nog herinnert van het binnendringen in de dingen om je heen.

Veelvuldig heb je gedacht dat het geluk hier voor het schrijven lag en veelvuldig heb je begrepen dat het leven een langdurige struggle is, die afneemt soms om dan toe te nemen en verwarring te zijn.

Dode punten in je leven.

[1] ‘Il Postino’ Italiaanse film uit 1998, met Philippe Noiret als Pablo Neruda