Eens, op een morgen, vroeg hij zich af wat de merel in de tuin hem te vertellen had vóór het  licht opkwam, hij was er gisteren al vóór hem en hij zal er morgen zijn vóór hem. Hij , de merel, wist/weet waarover te zingen maar hij, Ugo wist helemaal niet waarover hij schrijven kon, misschien over het licht dat de duisternis zou breken, of over de tanende maan of het stil bewegen van de dingen in de kamer, de boeken in hun rek. Alles was welkom, maar een vloed kwam er niet, terwijl de merel geen gebrek aan gezangen had.

Vroeg hij zich af of hij van vele zaken hij het juiste bestaan wel had beschreven, of hij niet voortdurend in vreemde oorden had gedwaald, en vreemde dingen had verhaald, of hij niet gezocht had waar er niets te vinden was, niets mee te nemen, al was het maar een stuk rots of wortel, al was het maar de pluim  van een vogel of wat zaad van een of andere plant of bloem?

Had hij niet, zijn woorden uitgestrooid, eens ze kwamen, onsamenhangend zich herhalend in kleine metaforen waar hijzelf geen weg mee wist, noch van waar gekomen, noch  hoe ze achter te laten op heuvels en in valleien, nameloos getekend en ingekleurd als miniaturen.

Kwam hij telkens niet van uit de duisternis van vele nachten, verrimpeld en vergrijsd, bruine vlekken op de handen, vlekken van neerslachtigheid die hij kennen zou in dagen van wind en regen, als alles op het punt stond zich te verschansen, zich te keren, zich onherkenbaar te wentelen als in water. En hield hij er aan over een handvol zinnen die niet te vatten waren, niet op te hangen, ingekaderd; niet mee te nemen naar waar hij van droomde soms, de bergen en de meren, die hij verlaten had, nu voor een lange tijd al, zoals hij het wist.

Voor altijd getekend met wat van de bergen is en van de zeeën is, de golven met witte randen en de gezangen van wind en water en van oneindigheid die zijn toevlucht was, alsof hij dacht als Ulysses weg te varen tot voorbij waar je best je niet begeeft om er een lange tijd te blijven.

Te verstillen als een dorre bloem in wat aarde opgenomen, wachtend op de regen die niet vlug meer komen zal al is het niet geweten, zodat er nog verwachting is, er nog komen kan, wat er gisteren nog was en in de verre dagen die je aan het vergeten bent.

De adem van de dagen, zijn intense wereld gebundeld tot struiken van bladeren met ongewone vorm, nog nergens gezien, en tot ruikers van uitheemse bloemen nergens opgetekend in beeld of boek of met klanken omschreven aan Debussy verwant. Hij aarzelde of het goed was, of het te lezen was, ineengedrongen als het was, hoewel tastbaar om niet vlug te vergeten. Zo meende hij te weten.

Al wist hij ook dat eens zijn hart het zou begeven op dagen zoals deze terwijl hij nog heel wat te schrijven had, hij niet verzwakken mocht en dralen uit den boze was, omdat zo vlug de tijd, zo onherroepelijk vlug de tijd, hij hem niet houden kan, hij hem niet vermurwen kan.

Vragen die geen vragen zijn.