Ik dacht bij het opstaan, aan de tekst die ik gisteren heb laten gaan, eindigend met een ode aan het Zijnde dat zijn tentakels gespreid heeft over de ganse Kosmos. Hiermee heb ik, én het landschap van de theologie bewandeld, én dit van de kosmologie; heb ik gedacht en geschreven in het spoor van de bouwers van Stonehenge en deze van de gotische kathedralen.

Het is altijd wat ik beoog, aanleunen bij hun gedachtengoed. Eens ik aan het schrijven ben, worden de wegen die ik bewandel ruimer en ruimer, zoals de door de wetenschap gevonden deeltjes, de laatste jaren steeds kleiner en kleiner worden, steeds mysterieuzer, om uiteindelijk, dit is de indruk die ik heb, terecht te komen in wat kan verhaald worden als de bouwstenen van de geest. Wat een boude bemerking is. Echter hoe kan het metafysisch draagvlak waarnaar nu en dan door de wetenschap verwezen wordt, anders uitgelegd worden?

Mijn levenswerk - want dit is het - waar ik voortdurend mee bezig ben en dat ik uitbouw, plaatst me in een uithoek van de maatschappij en zeker ook in een uithoek van het literaire landschap. Ik ben een eenzaat op dat gebied.

Ook Paul Auster voelde die eenzaamheid aan als hij schrijft[1]:

‘Every book is an image of solitude. It is a tangible object that one can pick up, put down, open and close, and its words represent many months, if not many years, of one man’s solitude, so that with each word one reads in a book one might say to himself that he is confronting a particle of that solitude.’

Dit is niet alleen geldig voor een boek maar voor elke particule van poëzie, proza, essay of, van wat ook dat geschreven wordt. Het ontstaat in de eenzaamheid van de schrijver en hij die het leest stapt binnen in die eenzaamheid, hij wordt erin opgevangen en wordt eraan deelachtig, wat onvermijdelijk een band schept tussen schrijver en lezer, echter alleen op voorwaarde dat de inhoud van het geschrevene toereikend geladen is om deze band op te wekken.

En dan, dit indachtig zijnde, stel ik me de vraag, of zou ik me die moeten stellen, is wat ik loslaat als blog, voldoende duidelijk geladen opdat de lezer deelachtig zou worden aan de eenzaamheid waarin ik mijn blog geschreven heb, opdat hij weten zou in welke gemoedstoestand ik me bevond op die ogenblikken?

Schrijven, creëren wat nog niet is, is en blijft het proces van de eenzaamheid, Er is niemand om je heen, niemand om je te zeggen doe het zo of doe het zo, alleen jijzelf kunt het weten of kunt denken het te weten hoe het moet. Zelfs de Muze die je op dergelijke momenten bezoekt aanvaard je blindelings. Het is pas dagen later, maanden later dat je eventueel weten zult dat je verkeerd geluisterd hebt, dit ook maakt dan deel van je eenzaamheid.

Ik vraag me af welke de triomfkreet is geweest van Albert Einstein als hij geweten heeft dat het, het kwadraat van de snelheid van het licht was dat ingebracht moest worden in zijn relativiteitsformule E=mc²?

[1] ‘The Invention of Solitude’, Book nine, The Book of Memory’, 1982