In de tijdloosheid van het zijn is Miguel de Cervantes op de idee gekomen om, te beginnen schrijven over een dolende ridder met schildknaap, handelend op een voor hem normale wijze die door de lezer, en dat wist hij terwijl hij schreef, gezien zou worden als het werk van een halve gare die optrok tegen de windmolens. Misschien, dacht Ugo, word ik ook, als ik zo verder ga met wat ik schrijf, gisteren bijvoorbeeld, door mijn lezers ook gezien als even gek als Don Quijote, als ik blijf beweren dat alles ontstaan is uit de geest. Echter, mij ook zal het niet deren, ik zal geen letter wijzigen aan wat ik te zeggen meen te hebben. Trouwens Don Quijote, was op het einde een nuchter normaal mens geworden terwijl het Sancho was, de schildknaap die nu als een gek man denken en handelen ging.

Hier aan denkend was er een woord dat Ugo te binnen viel toen hij aan zijn ‘onsterfelijk’ - komt van Ovidius - werk begon: ‘incipit’. Hij wou een incipit en zocht de precieze betekenis van het woord op in drie verschillende woordenboeken[1].

Ik wil, dacht hij, mijn eerste zin, ‘In den beginne was het Woord’ als een incipit om duidelijk te onderlijnen wat de draagwijdte ervan is. Ik wil de zin omkranst met een gouden kader met sterren en planeten, met bomen, met mossen en zwammen, bloemen en vogels en insecten. En dit is wat ik wil schrijven hierover:

Het gebeurde, heel lang geleden, dat een schrijver-filosoof in onuitwisbare inkt in het Hebreeuws, drie woorden neerschreef, bereshit bara elohim. Hij tekende dit op in wondere conventionele karakters, die door ingewijden konden begrepen worden en in andere talen, en in tekens andere dan het Hebreeuws, konden worden omgezet. Velen dachten dat de betekenis van bereshit, ‘in den beginne’ was, en dat de drie woorden vertaald moesten worden als: ‘In den beginne schiep God’.

Sommigen gingen wel akkoord met ‘in den beginne schiep’, maar vonden dat ‘Elohim’ een meervoudsvorm was en dan waren het de goden, alle goden die er toen waren, die schiepen in den beginne.

Anderen nog gingen wel akkoord met om het even welke vertaling van ‘bara elohim, maar niet met de vertaling van ‘in den beginne’ voor ‘bereshit’, dat veel meer was dan een  in den beginne.

Wat allen echter wel aanvaarden konden, omdat het moeilijk anders kon, dat uit wat geschapen was het Universum was ontstaan, maar zekerheid over wie het geschapen had en hoe of uit wat het geschapen werd had men niet.

Eeuwen later of, vroeger, schreef een andere filosoof, iemand uit het verre oosten, dat de moeder van al wat is Tao was. Niemand echter kon hieruit opmaken, welke vorm Tao had, of wie of wat het was, opdat hieruit het Universum zou kunnen ontstaan.

En de tijd die verder schoof, en de tijd, bracht nieuwe ideeën binnen, formuleringen op het waarneembare afgestemd, zeggende dat in den beginne, er een veld van energie was dat bestond uit minimale deeltjes die de bouwstenen waren waaruit het Universum is ontstaan.

Over dit ontstaan was geen twijfel mogelijk, want het Universum was , en het gebeurde ook dat de wereld van de fysica langzaamaan tot de bevinding kwam, dat de minimale deeltjes die men dacht te kennen, konden worden gesplitst en dat, en dit was onrustwekkend, deze minimalere deeltjes eerder behoorden tot de metafysica dan tot de fysica.

Mogelijks, werd er geopperd, zijn de aller minimaalste, en men dacht aan het Higgs deeltje, deeltjes van het Woord, - het Woord dat ook Tao is - en meende men hieruit te mogen besluiten, dat gezegd mocht worden dat er in den beginne een energieveld van deeltjes in potentie was, dat het Zijnde was, dat er altijd, zelfs vóór de Big Bang aanwezig was. Om te besluiten dat dit nog altijd zo is.

Dat er uit dit energieveld van deeltjes van het Zijnde – of uit de ‘in-vorm’ van het Zijnde – de spanning ineens zo intens is geworden dat met een Big Bang een zichtbaar Universum tevoorschijn is gekomen dat, in feite, altijd in potentie in het Zijnde aanwezig is geweest; dat dit Universum de materialisatie was van het Zijnde en dat er aldus nimmer een schepping van het Universum is geweest, het is er altijd geweest in zijn potentiële vorm, als het Zijnde.

Waaruit kon en mocht besloten worden dat er in het begin het Zijnde was en dat het Zijnde er altijd, altijd, altijd is geweest; dat zonder het Zijnde er niets ware geweest, omdat uit het ‘niet-zijnde’ niets kan ontstaan.

Het Zijnde is gefragmenteerd in miljarden vormen, die alle vormen zijn van het Zijnde. En dat er buiten het Zijnde niets is, zelfs geen God want Hij is het Zijnde.

[1] Van Dale: Lat. : Beginnen, aanvangen, aanhef van een handschrift of boek (incunabel) zonder titelpagina, met behulp waarvan zo’n boek of handschrift toch kan worden aangeduid en geïdentificeerd. Le Robert: mot Latin, 3^e pers.sing. de incipire, ‘commencer’. Premier mot d’un manuscrit, d’un livre. Collins English Dictionary: Latin : here begins. used as an introduction word at the beginning of some medieval manuscripts