Denk niet dat je gisteren een klaagzang heb gehoord, deze van een stervende zwaan, het had er wel de schijn van want de zwaarmoedigheid ging er schuil in. Maar, zo  ver js het nog niet, er is nog een stuk toekomst dat ik volproppen wil, hoe weet ik nog niet, maar al wat nodig is, is er in potentie, ik moet het enkel nog schrijven, even wachten nog, het komt er zo aan.

Want er is ook een zeker gevoel van rust over mij, in gang is gekomen, wat ik mijn leven lang heb beoogd. Het is zich aan het voltrekken, bekwame geesten buigen er zich over en mijn vertrouwen is groot, is oeverloos.

Wat het worden zal weet ik nog niet, maar dit ook is in potentie al af, mijn ganse leven is al af in potentie. Psalm 139 zegt dat het geschreven staat in het ‘boek’, het potentiële is de toekomst en dag na dag voltrekt zich dit potentiële. In deze zin heeft ook Rupert Sheldrake gelijk: het is de toekomst die het heden bepaalt.

Ik houd dit staande ondanks het bevreemdende ervan en herhaal het keer op keer - ettelijke malen al in mijn geschriften - het is maar hoe je het bekijkt, maar alles verloopt zoals het verloopt, er iets aan wijzigen kun je niet, want elke wijziging die jij er zou aan aanbrengen is begrepen in dit verloop, dus we ondergaan de toekomst, al is het maar schijnbaar, we ondergaan de omstandigheden waarin we terecht komen

In welk vaarwater ook, het is het enige dat voor ons bestemd was. Afgesteld op, wat anderen van hun leven hebben gemaakt in het verleden als in het heden, het raakt je altijd in mindere of meerdere mate al naar gelang het aantal via-via’s het heeft meegemaakt, komende van waar ook en in welke richting het verlopen is.

Ik denk dat alles met alles verbonden is, dat een gebeuren in het verre Oekraïne een impact heeft op het gebeuren in ons land, en de vele gebeurtenissen in ons land die  hierdoor ontstaan ons uiteindelijk raken, weliswaar in een bepaalde mate die groot kan zijn of amper merkbaar.

In elk geval, de rust die over mij is neergekomen heeft zijn wortels ver in de tijd, ik heb er van dag tot dag naar toe geleefd, niet wetende dat ik nader kwam of er verder van afweek. Ik weet zelfs niet of dit gevoel van rust blijvend is, of het niet wankelen zal op een dag, alles beweging zijnde kan het heel goed.

Wie zijn we dan en hoe leven we onze dagen, onderhevig als we zijn aan gevoeligheden, aan omstandigheden?