‘Leer zo veel je kunt maar de waarheid zal je nimmer kennen’, schreef Timotheüs[1], de gezel of apostel van Paulus, in het begin van onze tijdrekening.

Ik maak ervan: schrijf oude man, schrijf zo veel als je maar wilt, het is toch in het ijle dat je schrijft, je tijd is voorbij om de waarheid te ontdekken, zelfs te benaderen en, al denk je dat je nog vele dagen hebt, ons verrassen met je woorden zul je niet meer.

Dit is dan het soort waarheid, waarachter ik me verschuil, en ook mijn onvoorzichtigheid te volharden in mijn pogen dichterbij te komen, alleen al door met deze blogaffaire door te gaan en te blijven doorgaan alsof het de belangrijkste zaak ter wereld was, alsof ik hiermede de wereld redden kon van de ondergang, die de horizon verduistert.

En vraag ik me af, na al die tijd hoe wordt er neergekeken op mij, is het als iemand die iets te vertellen heeft of als iemand die zich, ongeacht zijn jaren, blijft uitsloven omwille van, niets anders dan enkele lijnen woorden in meer?

Een lijn, een vlucht van woorden die ik, amper geschreven, al moet vervangen door een andere vlucht van woorden, een vlucht, zoals van de reisduiven die vandaag in Bourges en morgen in Angoulême gelost worden, die een ogenblik het licht verduisteren en daarna verdwijnen in de wolken. Zo gaat het ook met mijn woorden, tenminste zo voel ik het nu duidelijk. En als ik dit plaats na wat ik gisteren schreef, of de dagen ervoor, dan is de kleur ervan verschillend maar de inhoud op elkaar afgestemd.

Zo, wat wil ik er mee bereiken in feite?

Wel ik zeg het jullie, open en bloot, zoals het nu gaat - en ik weet het maar ik weet het niet genoeg – mijn ijdelheid strelen en oppoetsen: zeggen, kijk nu eens wat ik kan en hoe ik het volhoud!

En oprecht, ik voel me, soms als een Nooteboom maar ook soms niet; Soms als een sukkel die naar woorden grabbelt om toch maar verder te kunnen en te eindigen waar hij niet dacht te eindigen, zoals het elke dag gebeurt.

Daarom ook Timotheüs, die meegesleurd door de woorden van Paulus, die hij half begrijpt - zoals wij Paulus half begrijpen - die de waarheid zoeken blijft en niet dichter komt, hoe hij ook schrijft, hoe hij ook zijn woorden aan elkaar hecht en welke beelden hij er wilt mee te bereiken, hij zoekt een waarheid om te weten dat wat hij hoort en vertelt wel een waarheid heeft.

Dit is ook mijn geval als ik stellingen verkondig en als waarheid achterlaat. Het is sterker dan mezelf, want ik zie nog altijd niet in, nog altijd niet, wat ik anders nalaten zou in de morgen van welke dag ook.

Het is, maar jullie zullen het begrepen hebben, een poging telkens, dit dal van tranen even te verlaten, gezegend, lijk een arend zwevend  in het eeuwig blauwe van de luchten.

Oneindig, even voor een tijd.

[1] Ever learning and never able to come to the knowledge of the truth. (2 Timothy 3, 7,  King James’ Bible).