Ik heb verleerd te lezen zoals ik vroeger las. Mijn geschrijf van elke dag is de veelvraat aan tijd, is een noodzaak, maar is ook, alles samengenomen, de ruiker bloemen van elke dag die ik me aanbied, vroeg ik de morgen.

Waar ik de woorden ga halen weet ik niet, ik heb sterke twijfels - jullie weten het al lang - over de oorsprong ervan, en niet alleen over de oorsprong maar ook en nog meer over de aard ervan, over de reden waarom ik schrijf als over wat ik schrijf.

Maar ik loop geen boekenwinkels meer af, ik kom niet meer binnen in ‘De Slegte’ waar ik een trouwe cliënt was, en de recensies van nieuwe boeken lees ik nog zelden en als ik ze lees blijven ze zonder gevolg, zo heb ik nog altijd niet Stanislas Dehaene opgezocht, vooral omdat hij me weghouden zou van het essentiële dat me in de dag bezig houdt.

Op gebied van lectuur ben ik dus graatmager, want ik sla geen voedsel meer op, mijn laatste was Nooteboom die ondertussen verdween in de schemering van dagen erover.

Niet dat ik niet presteer, niet dat ik niet bezig ben van morgen tot avond, dat ik niet begaan ben met de woorden en de inhoud van wat ik in de morgen heb voortgebracht; dat ik het niet herlezen zou in de namiddag of naar de avond toe, zodat het me de dag door vervolgen blijft tot het ingelogd staat voor de volgende dag.

Ik ben als een schaker die voldoende de tijd neemt om een volgende zet te doen, en eens deze gedacht nog eens nagaat of het wel de goede zet is, al rekening houdend met het antwoord erop.

Of, hoe ingewikkeld ik leef als het op schrijven aankomt. Jullie moeten me al voldoende kennen op dat gebied, ik ben geen vreemde meer, ik ben een vertrouwd iemand geworden die velen onder jullie heel vroeg in de morgen gaan opzoeken alsof het hun ‘matines’ waren die ze nodig wensen om hun dag te beginnen. Zijnde de ogenblikken waarop we elkaar ontmoeten en opgaan in elkaar: mijn gedachten zich mengend met deze van jullie.

Weet dat ik dit in mijn gedachten heb als ik schrijven ga, wat ook niets nieuws is voor jullie, maar ik houd eraan dit te herhalen, ook als een regel voor mij om naar te leven.

Het is ook in deze regels dat ik het lezen heb ontleerd. Ik kom er niet meer toe zoals het vroeger wel gebeurde, op te gaan in een boek, het te ‘verslinden’. En dan zeker niet zoals ik het deed in die verre jeugd van mij, toen ik er zelfs toe kwam me te gaan verstoppen, niet alleen op de hooischelf, zelfs tot in het korenveld, het boek bestoven met stuifmeel dat nu nog aan de vergeelde bladen van bepaalde boeken in de onderste rekken van mijn boekenkast kleeft. Zoals er zinnen en personages uit die  boeken –Jules Verne, Karl May, Ernest Claes en vele anderen - als stuifmeel zijn blijven hangen in mijn herinneren, waar ik ze ook regelmatig nog ontmoet als ik even terugzink in de knaap die ik was, zelfs in de persoon die ik werd en wie ik thans ben; evenveel als het ‘stuifmeel’ dat ik opdeed aan gedachten bij schrijvers als  Gilliams en Streuvels, als Solzhenitsyn, als Grossman,  als Daudet, Bernanos, Borges, Vittorini, om toch Dante niet te vergeten, noch T.S. Eliot, noch Mulisch noch honderd anderen maar, er zijn er duizend en meer nog die ik niet las en dit weet ik met grote zekerheid. Dit is mijn zwak punt.

Ik ben op een bepaald punt in mijn leven, afgedaald in mezelf en ben er verdwaald in een wereld waar ik moeilijk nog van los kom. Ik verwijt het me maar dit verwijt helpt me niet en zal me niet veranderen. Ik zal het moeten blijven stellen met enkele uitzonderingen, een Hertmans, een Nooteboom en verder wat geblader in boeken die ik soms meeneem van boven naar beneden en van beneden naar boven en daarna, ongeopend, terug te plaatsen waar ze horen te staan.

Tussendoor evenwel, een blog schrijvend, en eens deze geschreven, denkend, terwijl ik begaan ben met andere zaken, met andere teksten, aan wat ik zal schrijven voor  een etmaal later.

A never ending story.

,